Listopad
Bogdan Górecki (1953–2020)
Przewodniczący Rady Miejskiej w Łobzie. Z tym miastem związany był od urodzenia, m.in. przez kilka kadencji piastował obowiązki w zarządzie Klubu Sportowego Światowid, był przewodniczącym Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej Jutrzenka w Łobzie. Wspierał miejscowe koła Polskiego Związku Wędkarskiego. W 2003 r. został wybrany na radnego Rady Miejskiej, a od 2014 r. do dnia śmierci był jej przewodniczącym.
Jan Krzywicki (1955–2020)
Wójt gminy Boleszkowice oraz przewodniczący zarządu Związku Gmin Dolnej Odry. Funkcję wójta Boleszkowic pełnił nieprzerwanie od 2010 r. W 2018 r. został wybrany na trzecią kadencję. Przez wiele lat był także przewodniczącym zarządu Związku Gmin Dolnej Odry. Aktywnie działał w Konwencie Wójtów, Burmistrzów, Starostów Powiatu Myśliborskiego.
Krzysztof Pajewski (1963–2020)
W roku 1988 został mistrzem świata w taekwondo w Budapeszcie. Po zakończeniu kariery zajął się trenerką, wychowując całe pokolenia mistrzów świata, Europy i Polski w sportach walki. Był założycielem KSW Szczecinek. Poza taekwondo związany także z kick boxingiem.
Elżbieta Zawiślińska-Kuniszewska (1947–2020)
Urodziła się w Świnoujściu i tam zaczęła grać w piłkę ręczną jako kołowa w reprezentacji szkoły i klubie MKS Świnoujście. Przenosząc się do Szczecina, podjęła pracę w Zarządzie Portu Szczecin-Świnoujście (gdzie pracowała aż do emerytury) i rozpoczęła występy w Pogoni, m.in. wywalczając wicemistrzostwo Polski, zdobywając Puchar Polski oraz II i III miejsce w PP, dwukrotnie Puchar CRZZ i III lokatę w tym turnieju oraz III miejsce w Pucharze 50-lecia ZPRP. W reprezentacji Polski wystąpiła 43 razy, zdobywając 25 bramek. Była wybrana do dziesiątki najlepszych sportowców „Kuriera Szczecińskiego”, do „Dziesiątki piłkarek ręcznych 50-lecia na Ziemi Szczecińskiej” oraz „Złotej Siódemki” 50-lecia.
Andrzej Foryś (1936–2020)
Artysta plastyk, architekt wnętrz, nauczyciel. Urodził się w Krakowie, ukończył Liceum Plastyczne w Szczecinie i krakowską ASP. Po studiach wrócił do Szczecina. Projektował wnętrza statków, wystrój kabin, biur, bibliotek, m.in. Kapitanatu Portu, Książnicy Pomorskiej, Klubu Kontrasty, Teatru Współczesnego, restauracji Chief. Był autorem witraży, znaków graficznych, scenografii, kostiumów. Był wiceprezesem Klubu 13 Muz, prezesem Oddziału Szczecińskiego Związku Polskich Artystów Plastyków, członkiem Stowarzyszenia Bratniej Pomocy. Przez wiele lat był nauczycielem w Liceum Plastycznym i Zespole Szkół Muzycznych. W 2017 r. otrzymał Nagrodę Artystyczną Miasta Szczecina.
Maria Frankel (1957–2020)
Urodziła się Gryficach, tam zdawała maturę. Studiowała anglistykę, historię, archiwistykę, edytorstwo. Prawie przez całe zawodowe życie pracowała w Archiwum Państwowym w Szczecinie, gdzie prowadziła bibliotekę, kierowała jednym z działów, była wicedyrektorem. Była sekretarzem redakcji „Szczecińskiego Informatora Archiwalnego”, opracowywała „Kronikę Miasta Szczecina”, tomy „Źródeł do dziejów Pomorza Zachodniego”, cykliczne zeszyty „Regiony w dziejach Polski”, epokowe „Regesty dokumentów miasta Szczecina”, księgę „Archiwa polskie i ich zbiory”, album „Cmentarz Centralny w Szczecinie. Ogromny park pochował umarłych” i inne. Była jednym z kuratorów szczecińskiej wystawy „Skarby archiwum królewskiego miasta Kraków”. Porządkowała archiwalia Polonii w Chicago.
Marek Umiński (1937–2020)
Profesor (na zdjęciu w środku), wybitny chirurg i niezwykły człowiek. Nauczyciel całego pokolenia szczecińskich lekarzy. Zespół pod jego kierownictwem w 1983 r. dokonał pierwszego w Szczecinie przeszczepu nerek. Później przyczynił się do powstania Oddziału Transplantologii w szpitalu przy ul. Arkońskiej w Szczecinie. Do śmierci był aktywny zawodowo – do marca kierował oddziałem chirurgii w szpitalu w Gryfinie.
Andrzej Turczyński (1938–2020)
Prozaik, poeta, eseista i tłumacz. Urodził się w Lublinie. Od lat 70. związany z Koszalinem. Debiutował poematem i opowiadaniem w lubelskiej „Kamenie”, pracował jako dziennikarz (m.in. współpracownik PR Koszalin), kierownik i organizator życia artystycznego w teatrach lalkowych i dramatycznych od wschodu Polski (Bielsko-Biała) po zachód (Gorzów Wielkopolski). Wydał ponad 30 książek. Opublikował m.in. wyróżniony Nagrodą Fundacji Kultury tom esejów „Rzeki popiołu” (1994), nominowane do Nagrody Literackiej NIKE „Znużenie” (2001) oraz zakwalifikowany do finału Nagrody Literackiej Gdynia „Koncert muzyki dawnej” (2012) – opublikowany przez szczecińskie Wydawnictwo FORMA.
Zygmunt Jakubik (1936–2020)
Urodził się w Zamościu, przeniósł się do Gdańska, gdy tam powstało jedno z trzech w Polsce Technikum Wychowania Fizycznego. Tam też rozpoczął prawie 50-letnią przygodę z piłką ręczną (1953–2001). Grał w miejscowym Zrywie. W 1956 r. trafił do Szczecina, kontynuując naukę w Studium Wychowania Fizycznego i grając w AZS Szczecin. Jako trener pracował z młodzieżą i zdobywał z najmłodszymi szczypiornistkami medale mistrzostw Polski. Wprowadził drużynę SZS do I ligi, a ponieważ ze względów formalnych uczennice nie mogły w niej grać, przeniósł zespół do Pogoni. Prowadząc drużynę kobiecą Pogoni, zdobył z nią Puchar Polski i wicemistrzostwo kraju. Prowadził reprezentacje Polski w różnych kategoriach wiekowych, a z seniorkami kadry pracował w latach 1973-78, dwukrotnie występując w mistrzostwach świata. Prowadził też męskie zespoły szczecińskie: Wiarusa, Pogoni i Parii, a także Stal Gorzów i Energetyk Gryfino. Był też oddanym działaczem sportowym i sędzią.
Lidia Dzwinka (1941–2020)
Ukończyła pedagogikę specjalną na Uniwersytecie Gdańskim oraz podyplomową resocjalizację. Była mediatorem sądowym. Tę wiedzę wykorzystywała, rozwijała i doskonaliła, pracując z dziećmi specjalnej troski, m.in. w ośrodkach wychowawczych. Od 36 lat była związana z zachodniopomorskim Towarzystwem Przyjaciół Dzieci, od 20 lat pełniła rolę rzecznika praw najmłodszych przy tej organizacji. Z determinacją i ogromnym zaangażowaniem interweniowała w sprawach łamania praw dziecka w szkołach, placówkach opiekuńczo-wychowawczych, a także w rodzinie. Walczyła o dobro dzieci w trudnych sprawach rozwodowych i konfliktach rodzicielskich. Podejmowała działania zmierzające do ochrony dziecka przed przemocą, demoralizacją, zaniedbaniem, interweniowała u organów władzy publicznej, w organizacjach i instytucjach. Jej wiedzę i zaangażowanie wielokrotnie doceniano i nagradzano. W 2014 roku otrzymała statuetkę „Brzdąca”, nagrodę wręczaną przez dzieci osobom dorosłym.
Grudzień
Wiesław Miller (1957–2020)
Dziennikarz, przez wiele lat związany z „Kurierem Szczecińskim”, nasz korespondent z Koszalina. Urodził się w Koszalinie. Był absolwentem miejscowego I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Dubois. Studia ukończył na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Karola w Pradze. Po powrocie do Koszalina związany był ze wszystkimi tytułami lokalnej prasy. Pracował m.in. w „Głosie Pomorza”, „Gońcu Pomorskim”, „Tygodniku Koszalińskim”, „Kurierze Szczecińskim”, „Fakty. Tygodniku Koszalińskim”. Przez wiele lat był szefem redakcji „Tygodnika Miasto” w Koszalinie, a także prezenterem płyt rockowych i reggae w Radiu Koszalin. Ostatnio związany był także z redakcją koszalinInfo.pl. Miał rozległą wiedzę. Umiał napisać o wszystkim, na wszystkim się znał – sporcie, polityce, gospodarce, kulturze… Miał wiele pasji, był pracowity i rzetelny. Zawsze można było na niego liczyć. W „Kurierze Szczecińskim”, z przerwami, pracował od 1998 r. Tworzył oddział naszej gazety w Koszalinie.
Styczeń
Adam Pfeiffer (1935–2021)
Urodził się we Lwowie. Po wojnie we Wrocławiu pracował w teatrze najpierw jako oświetleniowiec i rekwizytor, a także został zaangażowany do zagrania epizodu w jednej ze sztuk. W 1953 r. rozpoczął naukę w Studium Teatralnym. W grudniu 1957 r. został zatrudniony w szczecińskiej „Pleciudze”. Jako aktor lalkarz zadebiutował na scenie w 1958 r. w sztuce „Żart olszowiecki”. Specjalizował się w animacji marionetek. Stworzył kilkadziesiąt niezapomnianych kreacji, z których najbardziej cenił sobie role Żyda z „Szopki krakowskiej” Stanisława i Tadeusza Estreicherów oraz Sobiesława z „Lodoiski” Wojciecha Bogusławskiego. Prowadził również teatr amatorski. Blisko współpracował z Ośrodkiem Telewizyjnym w Szczecinie. Wystąpił w ponad 20 spektaklach „Pleciugi” emitowanych w programie ogólnopolskim TVP. W 1979 r. otrzymał Bursztynowy Pierścień za rolę Żyda w „Szopce krakowskiej”.
Jacek Kraszewski (1957–2021)
Urodził się w Szczecinie. Był absolwentem szczecińskich szkół muzycznych w klasie skrzypiec. W latach 1965-1973 – chórzysta Szczecińskiego Chóru Chłopięcego „Słowiki”, prowadzonego przez Jana Szyrockiego. W 1982 r. uzyskał dyplom w Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu. W latach 1978-1992 był skrzypkiem i dyrygentem w Operze i Operetce w Szczecinie, a od 1989 r. jej dyrektorem naczelnym i artystycznym. Prowadził również działalność koncertową jako dyrygent Filharmonii Szczecińskiej i dydaktyczną jako pracownik naukowy Akademii Muzycznej w Poznaniu. W latach 1993-1996 był dyrygentem w Teatrze Wielkim im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu, a w sezonie artystycznym 1994/95 pełnił w nim obowiązki dyrektora artystycznego. W latach 1994-2002 współpracował z Polską Operą Telewizyjną we Wrocławiu, z Polskim Teatrem Tańca w Poznaniu oraz z zespołem Ballet Classique de Paris, prowadził też polsko-niemiecką orkiestrę młodzieżową „Pomerania”. W latach 2005–2007 był zastępcą dyrektora ds. artystycznych w Operze na Zamku, od 2010 r. był pracownikiem naukowym Akademii Sztuki w Szczecinie.
Piotr Barański (1963–2021)
Właściciel Ośrodka Rehabilitacji Dzikich Zwierząt w Warnowie, artysta, muzealnik, człowiek o wielkim sercu. Ośrodek prowadził ponad 20 lat wraz z żoną. Mimo choroby, amputacji dwóch nóg nadal pracował i ratował zwierzęta na całej wyspie Wolin i Uznam. Był człowiekiem wielu talentów – ornitologiem, leśnikiem, sokolnikiem, ale także malował, rzeźbił, wykonywał historyczne dioramy. Niektóre z wykonanych przez niego postaci możemy podziwiać dzisiaj m.in. w Podziemnym Mieście (w schronach znajdują się wykonane przez niego postacie marynarzy Kriegsmarine) czy Forcie Gerharda (postać Szweda, najeźdźcy z XVII wieku) oraz wolińskim muzeum.
Jerzy Mużyło (1952–2021)
Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Kresy Wschodnie – Dziedzictwo i Pamięć. Troszczył się o pamięć historii Kresowiaków. To dzięki Jego determinacji na szczecińskim Cmentarzu Centralnym stoi pomnik poświęcony Pamięci Ofiar nacjonalistów ukraińskich w latach 1939-1947 na Wołyniu i Kresach Południowo-Wschodnich. Związany był także ze środowiskiem kombatanckim Szczecina. Jako syn żołnierza 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej związany był z Kołem Kresowym, działającym w ramach Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Szczecin. Był też korespondentem Kresowego Serwisu Informacyjnego, który na bieżąco informował czytelników o planach i realizacjach organizacji, którymi kierował.
Ryszard Tokarczyk (1949–2021)
Na rzecz lokalnej społeczności działał od lat: jako zaangażowany w sprawy mieszkańców osiedlowiec, a w tej kadencji także jako radny gminy Police. Był również zasłużonym działaczem związkowym. Przez wiele lat pełnił funkcje: przewodniczącego w Zakładzie Energetycznym Z.Ch. „Police” SA, wiceprzewodniczącego MOZ NSZZ „Solidarność” Z.Ch. „Police” SA, przewodniczącego Koła Emerytów MOZ NSZZ „Solidarność” Z.Ch. „Police” SA. Wiele lat stał w poczcie sztandarowym MOZ NSZZ „Solidarność” Z.Ch. „Police” SA. Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności.
Julita Fedorowicz (1930–2021)
Urodziła się w Zakopanem. Studiowała na Wydziale Scenografii krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom uzyskała w 1955 r. W 1960 r. została scenografem Państwowych Teatrów Dramatycznych w Szczecinie. Sporadycznie przygotowywała scenografie dla teatrzyków studenckich. W latach 1966-1979 blisko współpracowała ze szczecińskim Ośrodkiem Telewizyjnym, dla którego zrealizowała wiele programów teatralnych, muzycznych i rozrywkowych. Zajmowała się także grafiką użytkową, architekturą wnętrz i wystawiennictwem. W 1978 r. w salonie wystawienniczym przy al. Wojska Polskiego w Szczecinie prezentowała swoje dekoracje do „Medei” Eurypidesa. Wystawę zaprezentowano także w Stargardzie Szczecińskim.
Luty
Jan Zygmunt Prüffer (1931–2021)
Urodził się w Warszawie. Należał do Związku Harcerstwa Polskiego. W czasie powstania warszawskiego został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Ukończył Wydział Nawigacyjny Państwowej Szkoły Morskiej w Szczecinie. Praktyki morskie odbył na „Darze Pomorza” i na „Zewie Morza”. Pod koniec 1953 r. był zatrudniony w rezerwie Polskiej Żeglugi Morskiej, ale nie otrzymał zezwolenia na pracę na statkach morskich. Opinia służb bezpieczeństwa zamknęła mu wówczas możliwość zatrudnienia w PŻM i PLO. W latach 1954–1970 pracował w pilotażu Zarządu Portu Szczecin–Świnoujście, następnie w reaktywowanej w 1963 r. PSM, przekształconej w 1969 r. w Wyższą Szkołę Morską w Szczecinie. Ukończył też studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Na początku lat 70. był dziekanem Wydziału Nawigacyjnego WSM. Dyplom kapitana żeglugi wielkiej uzyskał w 1972 r., a pierwszym statkiem, którym dowodził w 1973 r. były „Katowice”. Od 1973 do 1996 r. pracował w PŻM. W 1979 r. otrzymał angaż na stanowisko dyrektora Liceum Morskiego w Szczecinie.
Prof. dr hab. Andrzej Piskozub (1933–2021)
Wybitny specjalista w dziedzinie historii i geografii cywilizacji. Ukończył Wyższą Szkołę Handlu Morskiego w Sopocie. W 1984 roku został profesorem zwyczajnym. W 1999 roku został doktorem honoris causa Uniwersytetu Szczecińskiego. W 1975 roku doprowadził do powstania na Uniwersytecie Gdańskim Zakładu Ekonomiki Transportu. W latach 1981–1984 był dziekanem Wydziału Ekonomiki Transportu tej uczelni. W latach 90. przeniósł się na Wydział Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego, gdzie w 1992 roku utworzył Katedrę Nauki o Cywilizacji.
Henryk Toczek (1951–2021)
Do historii przeszedł jego symboliczny gest, którym upomniał się o sprawiedliwość dla ofiar grudniowej rewolty 1970 r. w Szczecinie, w tym dla swojego brata Zygmunta. Stało się to podczas pochodu pierwszomajowego w 1971 r., gdy szedł na czele grupy pracowników Stoczni Szczecińskiej niosącej transparent z żądaniem ukarania winnych za wypadki grudniowe oraz szturmówki przybrane kirem i żałobne opaski – wtedy przed trybuną honorową przedefilował z wzniesioną do góry ręką ubraną w czarną rękawiczkę. Po tym wydarzeniu Henryk Toczek był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa.
Aleksander Doba (1946–2021)
Urodził się w Swarzędzu i mieszkał tam do 1975 r. Ukończył Politechnikę Poznańską. Od roku 1975 r. mieszkał z rodziną w Policach. Słynął z otwartości, optymizmu, determinacji, niesamowitej charyzmy. Jako pierwszy człowiek w historii samotnie przepłynął kajakiem Ocean Atlantycki z kontynentu na kontynent – z Afryki do Ameryki Południowej – wyłącznie dzięki sile mięśni. Opłynął kajakiem Morze Bałtyckie i Bajkał. Był dwukrotnym złotym, srebrnaym i brązowym medalistą Otwartych Akademickich Mistrzostw Polski w kajakarstwie górskim. W 2015 roku w głosowaniu internetowym przeprowadzonym przez czasopismo „National Geographic” zdobył tytuł Podróżnika Roku. Zginął w trakcie wyprawy na Kilimandżaro.
Marzec
Andrzej Kreft (1949–2021)
Był współorganizatorem corocznych Flisów Odrzańskich, promujących m.in. edukację ekologiczną. W 1976 r., już po ukończeniu studiów na Wydziale Budownictwa i Architektury ówczesnej Politechniki Szczecińskiej, rozpoczął pracę naukową. Prowadził wykłady i ćwiczenia projektowe z przedmiotów: drogi wodne i porty, regulacja cieków, podstawy budownictwa wodnego oraz specjalne obiekty hydrotechniczne. Wykształcił całe pokolenia hydrotechników. Był promotorem blisko stu prac magisterskich i inżynierskich. Przez wiele lat związany był ze szczecińskim RZGW. Najpierw, przez rok jako wicedyrektor ds. technicznych i jednocześnie pełniący obowiązki dyrektora, a od 1992 aż do przejścia na emeryturę w 2017 r. jako dyrektor tej jednostki. Pod jego kierownictwem pracownicy RZGW wspólnie z naukowcami opracowali koncepcję modernizacji Odry granicznej, która została przyjęta przez rządy Polski i RFN. Był jednym z najwybitniejszych ekspertów z zakresu gospodarki wodnej w regionie. Za swoją działalność zawodową i społeczną otrzymał wiele wyróżnień i odznaczeń. Najbardziej sobie cenił Odznakę Diamentową Prezydenta Światowego Lions Club USA, którą został uhonorowany w 2004 roku (jako jedyny Polak). Był bowiem aktywnym członkiem Lions Club Szczecin „Magnolia”, który pomaga m.in. niewidomym i niedowidzącym dzieciom.
Leokadia Teresa Podesławska (1932–2021)
Wieloletnia kierowniczka Redakcji Muzycznej Polskiego Radia Szczecin. W rozgłośni pracowała od 1956 do 2012 roku. Utrwaliła na taśmie niezliczoną liczbę audycji słowno-muzycznych i reportaży popularyzujących dorobek twórczy wielu artystów z naszego regionu i Polski. Przez lata zasiadała w Radach Programowych Międzynarodowych Festiwali, m.in. Muzyki Kameralnej i Organowej w Kamieniu Pomorskim.
Ryszard Wasik (1931–2021)
Urodził się w Sosnowcu. W 1949 r. rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Morskiej w Szczecinie, kończąc ją po trzech latach. Otrzymał jednak zakaz pływania i osiedlania się nad morzem. Mimo to zamustrował się jako as pokładowy na statku „Beniowski”. Ostatecznie dostał zgodę na zamieszkanie na Wybrzeżu. W 1956 r. odzyskał prawo pływania i zgłosił się do PŻM. Otrzymał stopień porucznika żeglugi małej i zaokrętował się na „Buku”. Urząd Bezpieczeństwa po pierwszym rejsie, pod groźbą zakazu pływania, żądał od niego współpracy, w wyniku czego powrócił do Gdyni. Pływał na statkach w PLO. Powróciwszy do PŻM, awansował na drugiego i pierwszego oficera, a w 1960 r. zdobył dyplom kapitana żeglugi wielkiej. W 1972 r. uzyskał mandat posła na Sejm PRL w okręgu Szczecin z ramienia PZPR. Zasiadał w Komisji Gospodarki Morskiej i Żeglugi oraz w Komisji Handlu Zagranicznego. Był również dyrektorem ds. pracowniczych PŻM i konsulem ds. morskich w Nowym Jorku.
Eugeniusz A. Daszkowski (1930-2021)
Kapitan żeglugi wielkiej, były rektor Wyższej Szkoły Morskiej w Szczecinie, pisarz marynista. Urodził się w Wyszkowie. Należał do Szarych Szeregów, więc gdy po wojnie zapragnął zostać marynarzem i ukończył Wydział Nawigacyjny Państwowej Szkoły Morskiej w Szczecinie, nie otrzymał tzw. prawa pływania. Później studiował na Wydziale Ekonomicznym Transportu Politechniki Szczecińskiej. Prawo pływania uzyskał po październikowej odwilży, a przygody na pierwszym statku stały się motywem jego książki zatytułowanej „Satu”. Kolejno awansował aż do stopnia kapitana. Pierwszym statkiem, którym dowodził, był m/s „Orla” (w 1969 roku). Pracę na morzu zakończył w 1997 r. W 1958 r. na łamach „Głosu Szczecińskiego” zadebiutował opowiadaniem „Ostatni papieros”. Później opowiadania i reportaże o tematyce morskiej zamieszczał w prasie szczecińskiej i ogólnopolskiej. W 1972 r. ukazała się jego pierwsza książka pt. „Wachta” zawierająca zbiór opowiadań morskich. Był autorem ponad 20 książek, nie tylko marynistycznych.
Małgorzata Jarmoc (1961–2021)
Znana szczecińska wokalistka. Po wielu latach koncertowania za granicą, głównie w Niemczech, kilka lat temu powróciła do rodzinnego Szczecina i nawiązała współpracę z najlepszymi szczecińskimi muzykami, przebojem zdobywając publiczność wielu scen muzycznych Szczecina i nie tylko. Występowała z wieloma zespołami, ale najdłużej z zespołami swojego partnera życiowego Wojtka Rapy, m.in. Wojciech Rapa Quartet czy Acoustic Guitar Projekt. W ostatnich latach wraz z Wojtkiem Rapą i Przemkiem Raminiakiem tworzyła zespół RR-J Jazz Trio (czyli Raminiak/Rapa/Jarmoc).
Kwiecień
Edward Włodarczyk (1946-2021)
Profesor nauk humanistycznych, historyk, nauczyciel akademicki, rektor Uniwersytetu Szczecińskiego w latach 2012-2020. Urodził się w Gilowie w woj. lubuskim, studia skończył na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. W 1969 r. związał się ze Szczecinem, najpierw jako asystent w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, kierowanym przez prof. Bogdana Dopierałę. Pracował potem w Zakładzie Historii Pomorza IH PAN, a w latach 1989-1992 był kierownikiem jego szczecińskiej pracowni. W roku 1992 przeszedł na Uniwersytet Szczeciński. Kierował Zakładem Studiów Społecznych i Gospodarczych, był dyrektorem Instytutu Historii i Stosunków Międzynarodowych, dziekanem Wydziału Humanistycznego, rektorem. Zajmował się głównie historią gospodarczą okresu industrializacji, także metodologią badań historycznych, w tym regionalnych. Jego podstawowe prace są związane z dziejami miast i przemysłu w Niemczech XIX i XX w., zwłaszcza na Pomorzu i mają w polskiej historiografii charakter prekursorski. Był sekretarzem Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich, wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Historycznego, współorganizatorem XIX Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich w Szczecinie (2014), zasiadał w radach redakcyjnych polskich czasopism historycznych. Za tom IV „Pomorza Zachodniego w okresie od traktatu wersalskiego po klęskę III Rzeszy w 1945 roku” otrzymał w 2017 r. Nobla Zachodniopomorskiego razem z prof. Zygmuntem Szultką i prof. Włodzimierzem Stępińskim.
Henryk Zajko (1958–2021)
Od 2010 r. wiceburmistrz gminy Goleniów. Był w Goleniowie samorządowcem o najdłuższym stażu, funkcję gminnego radnego pełnił od 1994 do 2010 r., przez dwie kadencje był przewodniczącym Rady Miejskiej, świetnie wywiązując się z obowiązków związanych z tą funkcją. W 2010 r. został pierwszym zastępcą burmistrza gminy Goleniów Roberta Krupowicza. Pasjonował się sportem, był zapalonym siatkarzem. Kiedy przestał grać, swoją namiętność do siatkówki realizował jako kibic.
Piotr „Siwy” Pakuła (1955–2021)
Współzałożyciel Stowarzyszenia Teatru „Kana” w Szczecinie, twórca i długoletni lider Ośrodka Monaru w Babigoszczy. Był znakomitym jazzowym saksofonistą, grał w Kwintecie Marka Kazany. Rozwinął kojarzoną z Markiem Kotańskim metodę społeczności terapeutycznej w leczeniu uzależnień. W połowie lat 80. wspólnie z Teatrem Kana prowadził projekt „Transformatorownia”, potem – warsztaty artystycznej terapii w ośrodku w Babigoszczy.
Jan Subocz (1948–2021)
Specjalista w dziedzinie inżynierii wysokonapięciowej i materiałowej. W 1973 r. ukończył studia elektrotechniki w Politechnice Szczecińskiej, w 2013 r. nadano mu tytuł profesora w zakresie nauk technicznych. Pracował w Instytucie Elektrotechniki na Wydziale Elektrycznym Politechniki Szczecińskiej, a następnie na stanowisku profesora w Katedrze Elektrotechnologii i Diagnostyki na Wydziale Elektrycznym Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie. Członek Rady Naukowej Instytutu Elektrotechniki w Warszawie, pasjonat śpiewu, historii i ziemi wileńskiej.
Zofia Hołub (1927-2021)
Zofia Hołub, z domu Stramska jako 16-latka uratowała zabiedzoną, głodną, umierającą żydowską dziewczynkę. Doczekała się za ów czyn najwyższego uznania ze strony państwa Izrael. Honorowego tytułu Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Osobiście też zasadziła swoje Drzewko Pamięci w ogrodzie Instytutu Yad Vashem. Aby to uczynić, podjęła — w wieku lat 92! — swą pierwszą w życiu podróż samolotem. Odważna — w jej życiu była również ucieczka z transportu do Auschwitz – skromna, wierna sobie; jej mężem był Czesław Hołub, bohaterski żołnierz AK-owskiego „Wachlarza”, po wojnie także żołnierz podziemia niepodległościowego – członek WiN, za co wiele lat spędził w stalinowskim więzieniu.
Krystyna Łyczywek (1920–2021)
Urodziła się w Poznaniu, uczyła się w Gimnazjum Sióstr Urszulanek, była harcerką. Studiowała filologię romańską na Uniwersytecie Poznańskim. W czasie okupacji była sprzedawczynią, pracowała w niemieckiej firmie, działała w podziemiu, w drużynie Szarych Szeregów. Zagrożona aresztowaniem, przedostała się pieszo z Poznania do Warszawy. Była stenotypistką w Delegaturze Rządu na Kraj, studiowała na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich. Gdy wybuchło powstanie, była pielęgniarką, łączniczką na Starym Mieście i w Śródmieściu, do którego przeszła kanałami, redaktorką czasopisma „W Walce”. W 1944 r. podczas bombardowania miasta poślubiła Romana Łyczywka, poznaniaka i powstańca. Do Szczecina przyjechali jesienią 1945 r. już we troje, z kilkumiesięcznym synem. Roman Łyczywek blisko współpracował z prezydentem Piotrem Zarembą, był adwokatem, Krystyna Łyczywek uczyła francuskiego. W 1949 r. oboje byli oskarżeni o szpiegostwo na rzecz Francji w sfingowanej przez władze tzw. aferze Robineau. Popularyzowała fotografię, organizowała prelekcje i seminaria, publikowała artykuły (drukował je m.in. „Kurier Szczeciński”), ogłosiła kilka książek i albumów o fotografii, liczne rozmowy z wybitnymi fotografikami, zwłaszcza francuskimi. Głośne były dwie wystawy twórczości fotografików polonijnych, które przygotowała, oraz m.in. wystawa „Rodzina szczecińska”. Była jurorką w międzynarodowych konkursach fotograficznych, prekursorską diaporamy w Polsce, współtworzyła szczecińskie i ogólnopolskie organizacje fotograficzne, należała do najważniejszych fotograficznych organizacji światowych. Tłumaczyła na polski opowiadania Guy de Maupassanta, przełożyła książkę Jeana Sekutowicza „Stosunki polsko-francuskie od Kapeta do Wałęsy” (2000). Została uhonorowana Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Armii Krajowej, Krzyżem Niezłomnych, Francuską Legią Honorową, Złotym Medalem Gloria Artis, tytułem Honorowej Obywatelki Szczecina, Nagrodą Artystyczną Prezydenta Szczecina, prestiżowym Medalem im. Jana Bułhaka.
Wacław Stankiewicz (1930-2021)
Urodził się w 1930 r., choć w dokumentach podawał rok 1929, gdyż w wieku 14 lat został sierotą i aby móc pracować, dopisał sobie rok. W rzezi wołyńskiej stracił 19 osób ze swojej rodziny. Wychowywał się w kolonii Michałówka koło Szumska, powiat Dyderkały. Pochodził ze zubożałej szlachty, jego matką była Maria z domu Mazurkiewicz, ojcem – Mieczysław Stankiewicz, odznaczony orderem za działalność polonijną przez Ignacego Paderewskiego. O pożogach, czerwonych nocach oraz krwawej niedzieli na Wołyniu, gdzie płonęły całe wioski, wiele pisał i opowiadał. Miał znakomitą pamięć, wielu autorów korzystało z jego wiedzy i opracowań, przygotowując publikacje historyczne. W 1953 r. przeprowadził się na stałe do Szczecina. Ukończył ekonomikę zarządzania na Politechnice Szczecińskiej. Pracował w Stoczni Szczecińskiej, był wieloletnim prezesem Spółdzielni im. 7 Listopada, prezesem Spółdzielni Pracy Metalo-Port. Współtworzył m.in. Liceum Morskie na statku „Kapitan Konstanty Maciejewicz”. Szczególne miejsce w jego sercu miał Wołyń – kraj dzieciństwa. Bardzo ważne były dla niego sprawy Polski i prawdziwy patriotyzm. Jest autorem tomiku poezji „Płomienie Wołynia”, książki wspomnieniowej „Miłość nie ma wymiaru” oraz szeregu publikacji w kwartalnikach „Wołyń Bliżej”, „Wołyń i Polesie”.
Jan Gałecki (1932–2021)
Urodził się w Zalesiu koło Ciechanowa. Po maturze rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1957 r. w katedrze gorzowskiej. Przez 13 lat pracował jako wikariusz m.in. w parafiach w Zielonej Górze, Szczecinie, Drawnie i Szczecinku. Później był administratorem i proboszczem parafii w Stargardzie Szczecińskim, jednocześnie pełnił funkcję wicedziekana dekanatu stargardzkiego. W 1970 r. podjął studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Osiem lat później uzyskał doktorat. W r. 1972 inkardynowany do diecezji szczecińsko-kamieńskiej. W 1974 r. w szczecińskiej katedrze otrzymał święcenia biskupie, których udzielił kardynał Stefan Wyszyński. Od 1974 do 2007 r. był biskupem pomocniczym najpierw diecezji, potem archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej. W 2007 r. przeszedł na emeryturę. W Episkopacie Polski był członkiem Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu i Duszpasterstwa Ludzi Morza i Rady ds. Migracji, Turystyki i Pielgrzymek.
Ryszard Staszkiewicz, ps. Łoś (1928–2021)
W 1943 r. wstąpił w szeregi 6. Wileńskiej Brygady Armii Krajowej dowodzonej przez Adama Boryczkę, ps. Tońko. Został ranny w starciu z Niemcami w miasteczku Ostrowiec. Po zakończeniu II wojny światowej osiedlił się na ziemiach zachodnich. Zaangażował się w działalność konspiracyjną. Był więziony przez bezpiekę – najpierw w areszcie w Szczecinie, potem w więzieniu we Wronkach. W 1996 r. otrzymał Krzyż Więźnia Politycznego, a w 2012 r., w uznaniu wybitnych zasług dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Maj
Ewa Chludzińska-Lewczuk (1953–2021)
Gryfińska wolontariuszka angażująca się całym sercem w wiele akcji dobroczynnych. W 2009 r. została laureatką ogólnopolskiego konkursu „Barwy Wolontariatu”. Jako wolontariuszka współpracowała z gryfińskim Ośrodkiem Pomocy Społecznej, potem założyła stowarzyszenie „Jestem i Pomagam”. Była tam, gdzie często zawodziły instytucje powołane do działań pomocowych. Zajmowała się podopiecznymi z różnych środowisk; spotykała się z nieporadnością życiową ludzi, osobami uzależnionymi i ciężko chorymi, samotnymi, skrzywdzonymi przez los. Organizowała akcje promujące honorowe krwiodawstwo, wspierała Szlachetną Paczkę i wiele innych wydarzeń charytatywnych. Swoimi doświadczeniami z pracy wolontariuszki podzieliła się w napisanej przez siebie książce „Potłuczony Anioł”.
Zdzisław Czajkowski (1934–2021)
Pionier ultrasonografii położniczo-ginekologicznej w Szczecinie i Polsce, prekursor nowoczesnej dydaktyki klinicznej oraz współczesnych metod diagnostyki prenatalnej. Nauczyciel wielu pokoleń studentów i lekarzy. Urodził się w Bydgoszczy. Studiował w latach 1955-1961 na Wydziale Lekarskim Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. Do 1999 r. pracował jako dydaktyk w PUM. W latach 1964-2004 swoje życie zawodowe związał ze szczecińską uczelnią medyczną. Był starszym wykładowcą w I Klinice Położnictwa i Ginekologii. W 1969 r. wykonał specjalizację I stopnia z położnictwa i ginekologii, a w 1975 – specjalizację II stopnia. Rok wcześniej doktoryzował jako autor pracy pt. „Ocena parametrów równowagi kwasowo-zasadowej krwi włośniczkowej płodu jako metody rozpoznawania jego zagrożenia podczas porodu”. W 1969 roku zorganizował studio telewizyjne w klinice, w 1970 stworzył laboratorium perinatologiczne Kliniki Patologii Ciąży i Porodu, a w 1975 r. pracownię ultrasonograficzną w klinice. We wrześniu 1999 r. przeszedł na emeryturę jako dydaktyk, jednak do 2004 r. pracował jeszcze w Klinice Medycyny Matczyno-Płodowej, wspierając personel Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego nr 1 im. prof. Tadeusza Sokołowskiego PUM w Szczecinie.
Ireneusz Krzysztof Szmidt (1935–2021)
Urodził się w Zgierzu, do Szczecina przyjechał w 1954 r. Studiował inżynierię lądową na Politechnice Szczecińskiej, potem filologię polską na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, był też absolwentem studium teatralnego przy krakowskiej PWST. Na PS redagował studenckie pismo „Razem”, współtworzył liczne teatry, teatrzyki i kabarety – m.in. Studio Pantomimy Politechniki Szczecińskiej oraz Akademicki Teatrzyk Satyryczny „Skrzat”. Był kierownikiem literackim i artystycznym popularnych szczecińskich kabaretów „Okaryna”, „Indyk”, „Wyrodek”. Doświadczenie w pracy teatralnej z młodzieżą wykorzystał też, kierując w Szczecinie różnego rodzaju teatrami szkolnymi. Pisał dla teatru dramaty, zdarzyło mu się reżyserować, spełniał się jako redaktor gazetki festiwalowej Ogólnopolskiego Przeglądu Teatrów Małych Form w Szczecinie. Jako długoletni i aktywny działacz Towarzystwa Kultury Teatralnej – w Szczecinie, ale też w kraju – był bowiem członkiem Zarządu Głównego i Prezydium TKT – uhonorowany został tytułem jego honorowego prezesa. Wydał siedem tomów wierszy. Odznaczony został złotym medalem Zasłużony dla Kultury Gloria Artis.
Piotr Ochman (1960–2021)
Był kartografem i lingwistą (zajmował się tłumaczeniami z j. angielskiego i niemieckiego, uczył również języka Szekspira). Jego pasją i miłością był teatr. Był producentem wielu spektakli, choćby „My hrabiny nie płaczemy” czy „Pół na pół”, jak również słuchowiska „Horropera – po tamtej stronie burzy”. Prowadził Fundację Kultury West&Art, która wygrała, spektaklem pt. „Morfina 0.05”, plebiscyt teatralny organizowany przez naszą redakcję – pn. „Bursztynowy Pierścień” – za sezon artystyczny 2018/2019. Otrzymała wtedy nagrodę publiczności dla najlepszego przedstawienia sezonu.
Maksymilian Mikée (1944–2021)
Wybitny chirurg, zasłużony działacz samorządowy, przewodniczący ORL w Szczecinie II i III kadencji, Honorowy Członek OIL w Szczecinie, odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi oraz „Meritus pro Medicis”.
Paweł Szwed (1967–2021)
Pochodził ze Szczecina. Założyciel Wydawnictwa Wielka Litera. Wcześniej był szefem działu prozy polskiej i redaktorem naczelnym w wydawnictwie Świat Książki. Wielka Litera publikowała utwory takich m.in. autorów, jak: Eustachy Rylski, Jerzy Pilch, Henryk Grynberg. Ze Szczecina Paweł Szwed wyjechał w 1987 roku po tym, gdy został dyscyplinarnie usunięty z listy studentów Uniwersytetu Szczecińskiego „za kolportowanie nieprawomyślnej literatury” na tejże uczelni. Studia polonistyczne ukończył na Uniwersytecie Warszawskim.
Czerwiec
Jarosław Bondar (1967–2021)
Dr inż. arch. Jarosław Bondar Architektem Miasta Szczecin został w 2014 r. Był także wieloletnim członkiem szczecińskiego Oddziału SARP oraz adiunktem w Katedrze Projektowania Architektonicznego na Wydziale Architektury Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie. „Był serdecznym Kolegą, pełnym pasji muzykiem. Nigdy nie zapomnimy Twojego profesjonalizmu, życzliwości, spokoju i serdeczności. Przyjacielu, będzie nam Ciebie bardzo brakowało” – o zmarłym napisał szczeciński SARP.
Tadeusz Wasąg (1926–2021)
Urodził się w Rukojnie w pobliżu Wilna. Jako żołnierz AK w 1944 r. brał udział w Operacji „Ostra Brama”. Po zajęciu Wilna przez Armię Czerwoną był aresztowany przez NKWD i skazany na 3 lata więzienia. Został zwolniony dzięki amnestii; wyjechał do Lublina, a stamtąd do Gdańska. Studiował chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W roku 1954 został służbowo przeniesiony do Szczecina, gdzie rozwijano działalność Szkoły Inżynierskiej (w roku 1955 przekształconej w Politechnikę Szczecińską). Doktorat w dziedzinie nauk przyrodniczych uzyskał decyzją Rady Wydziału Matematyki-Fizyki-Chemii UMK w roku 1963. Po doktoracie objął Zakład Chemii Analitycznej. Tytuł profesora nadzwyczajnego Rada Państwa nadała mu w roku 1981, a profesora zwyczajnego – w roku 1991. Był członkiem Komitetu Chemii i Komitetu Chemii Analitycznej PAN, wiceprzewodniczącym Komisji Nauk Chemicznych Oddziału PAN w Poznaniu. Od roku 1951 należał do Polskiego Towarzystwa Chemicznego, w którym pełnił – w latach 1972–1976 – funkcję przewodniczącego Oddziału Szczecińskiego, a od roku 1969 – do Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego. Członek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, w którym był wiceprezesem Zarządu Okręgu Szczecin.
Lipiec
Władysław Lisewski (1948–2021)
Absolwent Wydziału Budowy Maszyn i Okrętów Politechniki Szczecińskiej oraz Wydziału Matematycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1991 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na PS. Przez 19 lat pracował jako nauczyciel akademicki w Instytucie Technologii Mechanicznej tej uczelni. W latach 1991-1994 był prezydentem Szczecina. W latach 1997-2001 piastował funkcję wojewody szczecińskiego i, po reformie administracyjnej, zachodniopomorskiego. Przez dziewiętnaście lat pracował jako nauczyciel akademicki w Instytucie Technologii Mechanicznej Politechniki Szczecińskiej. W styczniu 2006 r. został wiceprezesem Zarządu Morskich Portów Szczecin i Świnoujście SA. W zarządzie spółki pracował do kwietnia 2011 roku. W 2018 r. prezydent RP Andrzej Duda odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Wolności i Solidarności.
Andrzej Połomski (1940–2021)
Debiutował na łamach „7 Głosu Tygodnia” (1966), a jego utwory znalazły się m.in. w antologii „Laureaci konkursów poetyckich” (Iskry, 1970), „Witraże niepokoju” (Wydawnictwo Poznańskie, 1971) – gdzie znalazła się jego intrygująca i dziś groteska z aluzjami do współczesności „Zdarzenie codzienne” – w almanachu „Próba wyobraźni” (1979), prezentującym nowe pokolenie poetów Szczecina.
Mariusz Kądziołka (1974–2021)
Urodził się 18 maja 1974 roku w Szczecinie. Był absolwentem Wydziału Ekonomiki i Organizacji Gospodarki Żywnościowej Akademii Rolniczej w Szczecinie. Były zastępca prezydenta Szczecina. Samorządowiec, był związany z grodem Gryfa przez prawie całe życie. W latach 2011-2016 pełnił funkcję zastępcy prezydenta Szczecina ds. komunalnych. Wówczas miastem współrządziło Prawo i Sprawiedliwość. Od 2016 roku pracował w spółkach Skarbu Państwa. Był członkiem rady nadzorczej w spółce Enea Oświetlenie. Wcześniej pełnił rolę przewodniczącego rady nadzorczej Grupy Azoty Koltar.
Sierpień
Jakub Dąbrowski (1942–2021)
Urodzony w Wilnie, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. Uczestnik strajków studenckich w roku 1968, działacz opozycyjny w latach 1980–1989. W latach 1981-1987 był prezesem szczecińskiego oddziału Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP), Architektem Miasta Szczecina (1992-1999), a z zamiłowania zapalonym filatelistą, numizmatykiem i grzybiarzem. Działalność zawodową rozpoczynał w Żywcu – w Zespole Urbanistycznym Powiatowej Rady Narodowej, później jako kierownik samodzielnego Oddziału Wykonawstwa Inwestycyjnego w Fabryce Śrub. W latach 1973-1978 był architektem – projektantem w Biurze Projektowym Miastoprojekt w Szczecinie, a w kolejnych latach architektem rejonowym i zastępcą dyrektora w Dyrekcji Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich w Stargardzie Szczecińskim. W latach 1992-1999 pełnił funkcję dyrektora Wydziału Urbanistyki i Architektury oraz Architekta Miasta w Urzędzie Miejskim w Szczecinie. Od 2000 r. architekt we własnej Pracowni Projektowej Arch-Us. W 1980 roku włączył się w powstawanie i rozwój „Solidarności”. Zaprojektował m.in. winietę tygodnika szczecińskiej „Solidarności” – „Jedność”, był redaktorem technicznym wydawnictwa.
Andrzej Durka (1952–2021)
Urodził się w Kłodzinie. Ukończył studia z teatrologii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Należał do Związku Młodzieży Wiejskiej i Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W latach 1998-2001 był wicemarszałkiem województwa. W latach 2001–2003 pełnił funkcję wicewojewody zachodniopomorskiego. W 2006 roku został radnym Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego. Zasłużony dla naszego regionu samorządowiec, ważny działacz Polskiego Stronnictwa Ludowego.
Bożena Zubczewska-Ślósarek (1940–2021)
Lekarz psychiatra, wieloletni pracownik Szpitala Zdroje w Szczecinie. Była założycielką i kierownikiem Poradni dla Osób Uzależnionych od Środków Psychoaktywnych, która rozpoczęła działalność w 1997 roku w nowo utworzonym wówczas Centrum Psychiatrycznym przy ul. Żołnierskiej w Szczecinie. Była propagatorem innowacyjnych metod leczenia uzależnień. Zorganizowała i wdrożyła w szpitalu „Zdroje” trzeci w Polsce program leczenia substytucyjnego dla osób uzależnionych od narkotyków opioidowych, dzięki któremu wielu pacjentów otrzymało szansę na powrót do normalnego, wolnego od wyniszczającego nałogu życia.
Jerzy Porębski (1939–2021)
Urodził się w Sosnowcu. Po studiach na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie zdobył tytuł doktora oceanografii biologicznej, w 1965 r. rozpoczął pracę w Morskim Instytucie Rybackim w Świnoujściu. Od tego czasu był związany z tym miastem. Tu mieszkał, pracował, tworzył. Pływał na polskim statku oceanograficznym RV „Profesor Siedlecki”. Był współzałożycielem i wieloletnim członkiem grupy szantowej Stare Dzwony. Dla osób, które go poznały, był nie tylko wspaniałym żeglarzem, muzykiem, twórcą wielu pieśni morskich. Zapamiętają go przede wszystkim jako otwartego, życzliwego, dobrego człowieka.
Lech M. Jakób (1953–2021)
Urodzony w Białogardzie polski poeta, powieściopisarz, aforysta. Zadebiutował impresją prozatorską „Ryba” w miesięczniku „Radar” w 1975 r. Oprócz utworów literackich publikował felietony, recenzje książek, polemiki, korespondencje m.in. w tygodnikach „Morze i Ziemia”, „Fakty”, „Życie Literackie”, „Szpilki”, „Tygodnik Kulturalny” oraz miesięcznikach „Nowy Wyraz”, „Poezja”, „Topos”, „W drodze”, „List”, „Twórczość”, „Dzikie Życie”, „Łabuź”. Założyciel i redaktor naczelny pomorskiego magazynu literacko-artystycznego „Latarnia Morska” ukazującego się od 2006 r. Amatorsko zajmował się malarstwem, grafiką i rzeźbą. Zilustrował cztery swoje książki. Od 1964 r. (z przerwami) mieszkał w Kołobrzegu. Studiował filologię polską w Słupsku, ukończył Zaoczne Studium Oświaty i Kultury we Wrocławiu. Wykonywał wiele zawodów: m.in. robotnika magazynowego, recepcjonisty, bibliotekarza, maszynisty maszyn przepompowych, nauczyciela języka polskiego – pracując w Słupsku, Szczawnie-Zdroju i Wałbrzychu, był zatrudniony jako dyspozytor Miejskich Wodociągów w Kołobrzegu.
Mira Urbaniak (1951–2021)
Urodziła się w Szczecinie, dorastała w Wolinie i Helu, w 1975 roku ukończyła Wydział Elektryczny Politechniki Gdańskiej. Nie pracowała w wyuczonym zawodzie. Została radiowcem, przechodząc wszystkie szczeble tej profesji – była spikerką, reporterką i publicystką. W latach 1991-1993 – redaktor naczelna Radia Gdańsk. Przygotowywała reprezentację Szczecina do pierwszego finału The Tall Ships Races, który odbył się w grodzie Gryfa w 2007 r. To jej uporowi młodzież ze szczecińskich jachtów zawdzięcza charakterystyczne koszulki. Paski w poprzek mają barwy Szczecina. Wraz z kilkoma osobami stworzyła klimat pierwszej reprezentacji oraz sposób prezentacji naszych załóg podczas parad w miastach portowych. Fascynowały ją żaglowce. Była w rejsie „Darem Młodzieży”, „Zawiszą Czarnym” (dookoła świata) oraz brała udział w wyprawie po Wielkich Jeziorach Amerykańskich. Na „Iskrze” uczestniczyła w regatach Columbus ’92, a na „Fryderyku Chopinie” odwiedziła Karaiby. Wyprawiała się również w rejony polarne, trzy razy była na Spitsbergenie. W 2016 r. otrzymała Krzyż „Pro Mari Nostro”, przyznawany przez Ligę Morską i Rzeczną.
Marian Ilnicki (1931-2021)
Wieloletni prezes Agrofirmy Witkowo, zarządzał Agrofirmą nieprzerwanie od 1958 r, a był z nią związany od 1956 roku. To jedno z największych gospodarstw rolnych w kraju mające 12,5 tys. hektarów areału. Spółdzielcza Agrofirma Witkowo pod rządami Mariana Ilnickiego stała się nowoczesnym gospodarstwem rolno-spożywczym. Przez 65 lat nieprzerwanej pracy budował i rozwijał nowoczesne gospodarstwo, w którym zatrudnienie znalazło kilka pokoleń spółdzielców.
Jan Karwowski (1937–2021)
Urodzony w Sulewie-Kownatach polski ekonomista, profesor doktor habilitowany. Specjalizował się w ekonomice handlu, ekonomice konsumpcji, marketingu, zarządzaniu marketingowym. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Ekonomii i Informatyki Zachodniopomorskiej Szkoły Biznesu. Był kierownikiem Katedry Marketingu i Usług oraz Katedry Marketingu Uniwersytetu Szczecińskiego.
Jerzy Szwarc (1945–2021)
Wieloletni zawodnik piłki wodnej, występujący na pozycji bramkarza. Później pełnił funkcję trenera w szczecińskiej Arkonii, z którą związany był praktycznie przez całe życie i wywalczył bardzo wiele medali mistrzostw Polski, ze złotymi włącznie. Był też członkiem grupy inicjatywnej założycieli Szczecińskiego WOPR i wszedł do pierwszego zarządu tego stowarzyszenia. Nie był to przypadek, bo od zawsze związany był z wodą, pływaniem i młodzieżą.
Zbisław Marian Szpak (1924–2021)
Urodzony w okolicach Rawicza, weteran walk o niepodległość Rzeczypospolitej, członek wojewódzkiej rady kombatanckiej w Szczecinie, żołnierz Armii gen. Andersa, uczestnik walk o Monte Cassino i Bolonię. Po II wojnie światowej został przeniesiony z 2. Korpusem do Wielkiej Brytanii i był w szeregach Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. W 1947 r. z Wielkiej Brytanii powrócił do Polski i zamieszkał w Szczecinie. W 2018 r. został awansowany do stopnia kapitana.
Wiktor Masłowski (1955–2021)
Urodzony w Szczecinie polski lekarz anestezjolog, menedżer i urzędnik państwowy, w latach 2003–2004 podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia. Ukończył studia medyczne na Pomorskiej Akademii Medycznej. Autor publikacji na temat systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, zasad tworzenia biznes planu i negocjowania umów z kasą chorych, zasad tworzenia zakładów samodzielnych, reformy opieki zdrowotnej. W latach 1990–1994 był dyrektorem Zespołu Opieki Zdrowotnej w Żywcu. Potem pracował w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej. Pełnił jednocześnie funkcje doradcze i publiczne. W latach 1998–2003 był konsultantem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego ds. reformy zdrowotnej, a od 1999 do 2001 r. doradcą prezydenta Konfederacji Pracodawców Polskich. W latach 1994 i 1995 wyróżniony tytułem Menedżera Roku przez Stowarzyszenie Menedżerów Opieki Zdrowotnej. W 2016 odznaczony medalem „Za zasługi dla archidiecezji warszawskiej”. W 2011 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.
Październik
Jan Krzysztoń (1948–2021)
Działacz Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego przez ponad 50 lat. Działalność turystyczną rozpoczął w okresie studenckim, kiedy to w 1967 r. przyjechał z rodzinnej Wielkopolski do Szczecina i jesienią tego samego roku został przewodniczącym Komisji Turystyki i Sportu Rady Uczelnianej ZSP w II Studium Nauczycielskim w Szczecinie. Pełnił wiele funkcji na różnych szczeblach PTTK. Był wiceprezesem Akademickiego Klubu Turystycznego „Kroki” Oddziału Międzyuczelnianego PTTK (1971−1973), członkiem Sądu Koleżeńskiego Oddziału Akademickiego PTTK w Szczecinie (1974−1976), skarbnikiem Zarządu tego Oddziału (1978−1979), następnie członkiem Komisji Rewizyjnej tegoż Oddziału (1979−1980) i jej prezesem (1983−1984). Był niezrównanym organizatorem i kierownikiem obozów wędrownych i rajdów. Współtworzył w Szczecinie Studenckie Koło Przewodników Turystycznych. Był jednym z pomysłodawców i kierownikiem pierwszego „Spotkania Pokoleń” (rokrocznie od 1978 r.), największej imprezy turystycznej osób kiedykolwiek związanych z turystyką studencką w Szczecinie. Stworzył Regionalną Pracownię Krajoznawczą PTTK w Szczecinie i był jej długoletnim kierownikiem (1983−2011). Był skarbnicą wiedzy o dziejach, ludziach i tradycji zachodniopomorskiego PTTK; autorem wielu haseł w „Encyklopedii Szczecina” na temat działaczy i jednostek PTTK. Jako pracownik Działu Regionalnego Książnicy Pomorskiej organizował od lat wystawy poświęcone regionalistom, głównie działaczom PTTK.
Józef Czerniawski (1954–2021)
Urodzony w Myśliborzu, zmarł w Krakowie – polski malarz, artysta współczesny, autor instalacji. Absolwent PWSSP w Gdańsku, dyplom otrzymał w 1977 roku w pracowni malarstwa prof. Kazimierza Śramkiewicza. Wykładowca w gdańskiej ASP na Wydziale Malarstwa. Współzałożyciel grupy artystycznej COX. Prezes i współzałożyciel Stowarzyszenia Integracji Kultury i Sztuki „JEDEN ŚWIAT” w Sopocie.
Jacek Chudecki (1940–2021)
W 1967 r. ukończył Państwową Szkołę Morską w Szczecinie i rozpoczął pracę w Polskiej Żegludze Morskiej, w której pracował 33 lata. W 1987 roku uzyskał dyplom kapitana żeglugi wielkiej. Otrzymał wiele listów pochwalnych od załóg oraz firmy, w której pracował. Wyróżniony odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”. W 2000 r. przeszedł na emeryturę. Był zapalonym kibicem piłki nożnej oraz miłośnikiem samochodów, zwłaszcza sportowych.
Zygmunt Baś (1955–2021)
Prezes Regionalnego Centrum Medycznego w Białogardzie. Stanowisko dyrektora białogardzkiej lecznicy objął w 2016 roku. Wcześniej związany był z Gorzowem. W przeszłości był dyrektorem szpitala w Słubicach oraz szefował gorzowskiemu Ośrodkowi Sportu i Rekreacji. Do Białogardu został zaproszony przez posła Stefana Strzałkowskiego.
