Takich dni, jak te na przełomie marca i kwietnia 2005 r., świat nie przeżywał. Tłumy na watykańskim placu wpatrzone w okna papieskich apartamentów, towarzyszące Janowi Pawłowi II dniem i nocą, miliony ludzi przed telewizorami. „Nigdy dotąd tylu ludzi nie modliło się wspólnie o cud", napisała jedna z zachodnich gazet. „To cierpienie porwało miliony ludzi. Każdy odczuwał, że dzieje się coś niezwykłego, to była jego ostatnia encyklika - cierpienia i śmierci. I miłosierdzia, napisał Marco Politi, znany włoski pisarz. W poniedziałek 2 kwietnia o godz. 21.37, jak pisano - świat stanął w miejscu. Wiele światowych stacji telewizyjnych i radiowych przerwało swoje programy, by poinformować o śmierci papieża z Polski.

I chyba dopiero odejście papieża na oczach świata uświadomiło wielu jego rodakom, kim on był dla tego świata. Podczas pierwszych dziesięciu lat jego pontyfikatu ówczesna władza pozwalała na skąpe dozowanie wiadomości o nim, bo był zagrożeniem dla socjalistycznego porządku. W wolnym kraju, w publicznych mediach też różnie go traktowano i jeżeli od czasu do czasu