Dwa tygodnie temu prezydent RP Andrzej Duda wziął udział w obchodach 72. rocznicy forsowania Odry w Siekierkach – jednej z najkrwawszych bitew I Armii Wojska Polskiego stoczonych w drodze na Berlin. Z tej okazji prezydent powiedział: „Nie można dzielić polskiej krwi przelanej za ojczyznę. Czy ze Wschodu, czy z Zachodu, ci żołnierze szli po to, by Polska była wolna – o nią walczyli i zginęli. Z ich krwi powstała Polska, która jest tu i teraz, dzisiaj! Nie byłoby jej tutaj, na tej ziemi, gdyby nie tamta przelana krew (…) I to że oni tędy przeszli, mogli za nimi przyjechać na tę ziemię ich rodacy, często po wypędzeniu ze swych domów na Wschodzie, by budować byt swych rodzin. Jak śpiewamy o Monte Cassino: ta ziemia do Polski należy, bo wolność krzyżami się mierzy. Także tymi krzyżami, które stoją wokół nas – prawie 2 tysiące krzyży, pod którymi leżą polscy żołnierze[ …] Cześć i chwała bohaterom, wieczna pamięć poległym!”.
Myślę, że ten dobitny akt pamięci ogromna większość Polaków, szczególnie mieszkańców ziem zachodnich, powitała ze zrozumieniem i ulgą. Oto prawdziwa głowa państwa, myśląca o dziejach ojczystych ponad partyjnymi podziałami. I zdawało się, że każdy myślący Polak taką postawę zaakceptuje.
Niestety, młodsze pokolenie historyków, zdobywające swe naukowe laury w latach 90., kształtowało się w epoce pogardy dla całego dorobku 45 trudnych powojennych lat, część z nich (za sowite stypendia…) przyjęła nawet niemiecką wersję historii. To zarazem wychowankowie epoki nowej techniki komunikacji, zanurzeni w nurt multimedialnej inwazji, w której zanika stara sztuka formułowania myśli na papierze po uprzednim namyśle, za to rozwija się w szalonym tempie impulsywne, wręcz ekshibicjonistyczne rzucanie słów w przestrzeń publiczną na Facebooku i Twitterze. Celuje w tym niemająca żadnych językowych hamulców młódź, a z nią coraz śmielej rywalizuje pokolenie polityków „w okolicy pięćdziesiątki” – po obu stronach polskiego sporu o władzę.
Doniosły gest prezydenta Dudy – notabene pierwszej od 1989 roku głowy państwa goszczącej na uroczystości w Siekierkach nad Odrą! – zdawało się znakomicie godzący historię z wyzwaniami przyszłości, zyskał uznanie większości uczestników Twittera i Facebooka. Niestety, nie brakło też ostrych słów krytyki ze strony historyków związanych z IPN i publicystów. Była wśród nich wypowiedź nazywająca żołnierzy I Armii WP, poległych w boju z Niemcami – „bandytami”! Każde pokolenie chce zmienić świat – to naturalne. I w podobny sposób zamierza po swojemu napisać historię. Niestety, bez głębszej refleksji, jednostronnie, czyli po prostu fałszywie.
Próba uczynienia z polskich żołnierzy bandytów ma swoje źródło w niedostatku wiedzy. Otóż tam gdzie atakowała Armia Czerwona, na pierwszą linię wystawiano karne bataliony złożone z przestępców, za którymi szło NKWD. W dowodzonym w większości przez sowieckich oficerów Wojsku Polskim na czoło ataku dawano niepewnych politycznie, zwykle byłych partyzantów AK…
A zatem nigdy dość badań, studiów, rozważań, porównań, wątpliwości (!) nim wyda się sąd o historii. Zwłaszcza sąd krzywdzący tych, którzy polegli za Polskę. Bo oni już bronić się nie mogą. To obowiązek nie tylko historyka, ale przede wszystkim myślącego człowieka. Czy twitterowych ekwilibrystów na to stać?
Janusz ŁAWRYNOWICZ
Janusz Ławrynowicz, dziennikarz i publicysta "Kuriera Szczecińskiego".
Autor bloga patrzy na rzeczywistość "pod prąd" i nie poddaje się poprawności politycznej. Komentuje wynaturzenia w polityce i gospodarce.
