Projekt nie zna litości. Rozumiemy trudną sytuację, ale...

Pani Bogdana, dzięki wózkowi i przy współudziale opiekuna, może się poruszać i opuszczać mieszkanie.  

Do STBS wpłynęło pismo od jednej z mieszkanek kamienicy przy ul. Krzywoustego w Szczecinie. Jego autorką jest pani Bogdana cierpiącą na postępującą chorobę zwyrodnieniową stawów, co czyni ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Kobieta nie może się samodzielnie poruszać i potrzebuje korzystać z różnego rodzaju specjalistycznego sprzętu. Również z wózka elektrycznego i tzw. schodołazu. Dzięki tym sprzętom, przy współudziale opiekuna, może opuszczać mieszkanie.

W swoim piśmie pani Bogdana nie prosiła o nic wielkiego lub niestandardowego. Wnioskowała jedynie o kawałek miejsca na podwórku przy ścianie domu, w którym mieszka. W piśmie czytamy: „Zwracam się z uprzejmą prośbą o wyrażenie zgody przez Wspólnotę Mieszkaniową na ustawienie przy ścianie kamienicy od strony podwórka wolnostojącej komórki lokatorskiej o wymiarach 300 x 200 centymetrów”.

Do prośby dołączona była również mapka ze wskazaniem miejsca, gdzie mogłaby stanąć komórka. Lokalizacja była optymalna, czyli z niczym nie kolidująca. W dalszej części pisma pani Bogdana wyjaśnia, że w komórce chciałaby przechowywać ważący kilkadziesiąt kilogramów wózek i schodołaz. Pozwoliłoby to jej uniknąć konieczności każdorazowego wnoszenia sprzętu na 2 piętro, gdzie mieszka.

Ponieważ wózek jest zasilany baterią, którą trzeba ładować, ciężko chora kobieta zobowiązała się na własny koszt wyposażyć komórkę w źródło zasilania elektrycznego oraz w niezbędny licznik pomiarowy.

Po pewnym czasie pani Bogdana doczekała się odpowiedzi ze Szczecińskiego Towarzystwa Budownictwa Społecznego. Niestety, negatywnej. Okazało się, że to, co w jej mniemaniu było optymalną lokalizacją, w odczuciu urzędników byłoby zaburzeniem pewnej spójnej całości: „W uzasadnieniu informujemy, że ww. grunt objęty jest Programem Zielone Podwórka Szczecina, zgodnie z założeniami którego zagospodarowanie terenu podwórza ma stanowić spójną koncepcję tworzenia infrastruktury oraz miejsc zielonych na ww. terenie zgodnie z zatwierdzonym projektem architektoniczno-budowlanym”.

– To po prostu bezduszne i nieludzkie! – uważa p. Marcin, syn pani Bogdany. – Jak można przedkładać nawet najbardziej idealny projekt architektoniczno-budowlany podwórka sprzed 15 lat nad umożliwienie normalnego funkcjonowania schorowanej osobie? Tym bardziej że na podwórku jest dużo miejsca.

Pismo od STBS nie było jednak do końca bezduszne i nieludzkie. W jego trzecim akapicie zawarto stwierdzenie, że „Rozumiemy trudną sytuację, w jakiej się Pani znalazła”.

– Mogliby sobie zaoszczędzić cynicznego w takiej sytuacji stwierdzenia o zrozumieniu trudnej sytuacji, w jakiej znalazła się moja mama – stwierdził p. Marcin. ©℗

Tekst i fot. Krzysztof ŻURAWSKI