Łzy. Fragmenty dłuższej wypowiedzi świadka wydarzeń na Wołyniu w lipcu 1943 roku

Wołyń, fot. Mirosław Don  

Niestety dziwny jest ten nasz świat, jak śpiewał Czesław Niemen, skoro 2 miliardy ludzi dzisiaj na świecie jest uwikłanych w różnego rodzaju konflikty wojenne. Dlatego tak często mówimy o łzach. Szczecińska telewizja – na zlecenie IPN-u Szczecin – nagrała kilka odcinków krótkometrażowych filmów-wspomnień o piekle na ziemi pt. „Dzieci Wołynia”. Myślę, że kiedyś ktoś zrobi też film pt. „Dzieci Ukrainy 2022”. Każdy bandytyzm należy udokumentować i przypomnieć światu, że dzieci zawsze i wszędzie są tylko dziećmi, że dzieci zawsze i wszędzie są tylko bezbronnymi istotami, a ich łzy i łzy ich matek mają zawsze i wszędzie taki sam wyraz cierpienia i bólu.

(…) Kiedy 4 kwietnia zobaczyłem na ekranie telewizyjnym zdjęcia spod kijowskiej Buczy czy z Mariupola, zdjęcia zmasakrowanych i zgwałconych ciał kobiet i dzieci, rozkładające się ciała na ulicy, w piwnicach i studniach. Spalone domy i słaniających się ludzi, którym udało się przeżyć, którzy nie potrafili już nawet płakać, zamarłem. Bo ja to już gdzieś kiedyś widziałem i pamiętam nawet zapach takiej spalenizny domów i ciał. Kto to robi, czyżby ten kraj, który stracił 20 mln mieszkańców zamordowanych w podobny sposób i przez podobnych zbrodniarzy? Szybko otrzeźwiałem, bo na drugim ekranie, równolegle szła konferencja prasowa Orbana i jego ekipy. I tyle tu radości i uśmiechów, owacji i wielki aplauz, kiedy Orban powiedział, że jego zwycięstwo w wyborach nad Brukselą, a przede wszystkim nad prezydentem Ukrainy było widoczne nawet z księżyca… (…)

Ludzie, którzy znają moją historię z Wołynia, często dzisiaj pytają mnie, co ja myślę o naszej, Polaków, pomocy Ukrainie w związku z bandycką agresją na ten kraj sąsiednich państw. Z odpowiedzią tu nie mam problemu, chociaż wiem, jak trudna jest droga do pojednania naszych narodów. Bo muszą tam odejść ci wszyscy, dla których symbolem Ukrainy są nadal barwy czerwono-czarne, a wiara w bandyckie dokonania Bandery nie pozwala tam nawet na obejrzenie filmu „Wołyń”, chociaż np. Gruzini obejrzeli film „Katyń”. Ale to nie oznacza, aby Polacy dzisiaj mogli być obojętni na śmierć ukraińskich dzieci, na śmierć narodu Ukrainy. Nie ma na to zgody, więc należy pomagać i wspierać Ukrainę, to jest odruch człowieczeństwa i my Polacy to robimy, jak chyba nigdy nikt i nigdzie. Bo Polacy pamiętają i wiedzą, co to znaczy wojna, głód, ból i niepewność jutra. Zresztą ta alejka szczecińskiego cmentarza, swoim tragicznym symbolem od Katynia do Auschwitz przypomina o tragicznych losach naszego narodu. Dzisiaj oddając hołd poległym, musimy pamiętać też, że wolność nie jest nam dana raz na zawsze, musimy pamiętać o geografii tego regionu Europy. Bo na wschodniej flance, zbyt często rodzą się wodzowie, którym ambicje polityczne i imperialne nie pozwalają żyć bez konfliktów. (…) Wiem, że służby tych wodzów interesują się mną, próbując nawet manipulować moimi wypowiedziami o Wołyniu. Więc ja, pozwolę sobie jeszcze coś dopowiedzieć; że za to co zrobiliście i robicie Ukrainie, za to co robicie na naszej granicy i granicach krajów nadbałtyckich, za to co robicie z narodem Białorusi, musicie kiedyś ponieść konsekwencje. A póki co to wsiadajcie na ten drugi, bo pierwszy zatonął, rosyjski wojenny okręt i odpłyńcie.

Wszystkim Ukraińcom, którzy znaleźli schronienie w Polsce, należy życzyć szczęśliwego powrotu do swojej wyzwolonej ojczyzny, tam też będziemy ich wspierać. Z kolei tym, którzy zostaną tu na stałe, życzymy, aby w Polsce, w swojej drugiej ojczyźnie byli szczęśliwi, żyli godnie i spełniali się tak jak ci Ukraińcy z roku 47. Często wrogo nastawieni do Polaków, ale Polacy wspierali ich, pomagali i wykształcili. Dzisiaj nie ma takiego urzędu wysokiego szczebla, ministerstwa, Sejmu, Senatu, gdzie nie pracowaliby Polacy ukraińskiego pochodzenia, bo taka jest prawidłowość pokoleń i czasu. Chociaż czasami niektórzy wspominają Stepana, próbując porównań „Akcji Wisła” z masakrą na Wołyniu. Wiadomo wszystkim, że w obu przypadkach chodzi o ok. 150 tysięcy ludzi. Tylko w jednym przypadku, możemy nawet dzisiaj, ustalić ich miejsca pobytu. Natomiast w drugim przypadku… nie ma nawet szansy na ekshumację. Czasami kołchozowe maszyny rolnicze wyrzucają z ziemi nieznane kości ludzkie… Więc pozostawmy w spokoju tego „Wołyńskiego Titanica”, bo tam przecież ciągle trwa modlitwa. Ja widziałem jak oni umierali, często na kolanach, z różańcami w ręku, błagając o życie. W moich wypowiedziach nie atakuję jakiegokolwiek narodu, ja mówię tylko o zbrodniarzach i ich zbrodniach. Czasami o durnych politykach.

Dzisiaj żołnierzom broniącym Ukrainy i tym wszystkim, co walczą i umierają za wolność swojego kraju i narodu cześć i chwała. ©℗

Mirosław Don