Podróże wodolotem lub poduszkowcem z jednego końca Szczecina na drugi, 800 tysięcy mieszkańców oraz oazy dla pieszych – tak w 1965 roku gród Gryfa w przyszłości wyobrażał sobie architekt Andrzej Korzeniowski, znany między innymi jako autor projektu kina „Kosmos” oraz „grzybka” Baltony.
Zdaniem architekta Korzeniowskiego „sławny z zieleni Szczecin stanie się również sławny z wody, ponieważ przedmieściami staną się Zdroje, Podjuchy, Załom, Kliniska, Rurka, a nawet Goleniów”. Natomiast najszybszym transportem z jednego końca miasta na drugi miał być wodolot lub poduszkowiec, którymi można by było przemieścić się przez jezioro Dąbie.
Już w 1965 roku architekci zwracali uwagę na potrzebę wydzielenia pewnych kwartałów przeznaczonych wyłącznie dla ruchu pieszego. „Będą to jakby wyspy, oazy dla pieszych. Takie rozwiązanie pozwoli rozleniwionemu mieszkańcowi na odrobinę ruchu. Trzeba się bowiem liczyć, że wraz ze wzrostem motoryzacji przyjdą do nas i jej wszystkie ujemne skutki, takie jak otyłość, brak wytrzymałości itp.” – ostrzegał Andrzej Korzeniowski w archiwalnym wydaniu „Kuriera”. „Zacznie się skryta walka między pojazdem a piechurem, który zacznie buntować się przeciwko zachłanności pojazdu”.
Architekt w swojej wizji przyznał, że trudno mu określić, gdzie będzie znajdować się śródmieście Szczecina, ponieważ „będzie ich kilka, a życie jednej dzielnicy będzie kształtować się zgoła odmiennie niż drugiej”. Natomiast tramwaje powinny przekształcać się w miejską szybką kolej elektryczną „poprzez zwiększenie ilości wagonów oraz usuwanie torów z jezdni”. Z kolei autobusy miały zdaniem architekta kursować na mniej uczęszczanych szlakach.
Karolina Nawrocka
Fot. Ryszard Pakieser (arch.)
