„Nysa" zatonęła podczas silnego sztormu 10 stycznia 1965 roku, płynąc z ładunkiem złomu z portu Leith w Szkocji do Oslo. W katastrofie zginęło 18 członków załogi.

„Nysa" była pierwszym drobnicowcem z serii B-51, budowanym w Stoczni Gdańskiej. Jednostki z tej serii powstawały na podstawie dokumentacji technicznej włoskiej stoczni Ansaldo z Genui.

11 stycznia 1965 roku, a więc dzień po katastrofie, znaleziono resztki szalupy z „Nysy". W następnych dniach odnaleziono koła ratunkowe i fragmenty kadłuba, a później - od 14 stycznia do 16 stycznia - morze wyrzucało na wybrzeże Norwegii zwłoki 7 marynarzy.

Najbardziej prawdopodobnym powodem zatonięcia statku było przemieszczenie się podczas sztormu źle umocowanego ładunku, jednak zgodnie z orzeczeniem Izby Morskiej, ostatecznej przyczyny katastrofy nigdy nie udało się ustalić.

Oficerowie z awansu społecznego

Rodziny zmarłych marynarzy zamierzały odwołać się od krzywdzącego ich zdaniem orzeczenia i żądać ustalenia, że winę za wypadek ponosił przynajmniej w części armator, obsadzając statek oficerami o niedostatecznych