Zamek Książąt Pomorskich, siedziba dynastii słowiańskich, Gryfitów, władających księstwem pomorskim do 1637 roku – uznany został za drugie po Wawelu pod względem wielkości zamczysko w Polsce. Do końca XVII wieku był twierdzą szwedzką, a przez kolejne bez mała 250 lat – siedzibą administracji pruskiej. Po II wojnie światowej ów zamek stał się przede wszystkim gniazdem polskiej kultury.

Od 55 lat na zamku działa Szczecińskie Towarzystwo Kultury. Zręby polskiego Szczecina powstawały w pierwszej powojennej dekadzie, ewoluując od enklawy wielkopolskich pionierów i przesiedleńców z Kresów, do dynamicznie rozwijającego się portu, z fabrykami i stoczniami, z ludnościową mieszanką o najniższej średniej wieku i najwyższym przyroście naturalnym w kraju. Najbardziej różnorodna społeczność Polski szybko się integrowała. Szczecinianie byli dumni z najbardziej zielonego miasta w Polsce, różnojęzycznego gwaru na ulicach wciąż wyszczerbionego wojną miasta, z najszybciej rozwijającego się portu Bałtyku, no i najbardziej wysuniętego na zachód skrawka kraju.

Tu był dziki zachód,