Grecki geometra, matematyk, astronom i astrolog Eudoksos z Knidos (408 p.n.e. – 355 p.n.e.) w młodości kształcił się u egipskich kapłanów w Heliopolis. Później w swoim rodzinnym mieście stworzył własne obserwatorium astronomiczne. Zapamiętano go jako badacza tak oddanego obserwacjom nieba, iż niepostrzeżenie upłynęło mu na nich życie.
Eudoksos wykonał globus niebieski wspierany na ramionach Atlasa. Ziemia w tym globusie zajmowała centralne położenie. Z perspektywy współczesnej wiedzy o budowie Układu Słonecznego uznamy to za błąd, ale w ujęciu astrologicznego postrzegania przestrzeni globus ten był w pełni poprawny. Wszak horoskop odwołuje się do czasu i miejsca na Ziemi i tym samym analizie poddaje się ustawienia pozostałych planet w stosunku do niej. Jest to zasada wywodząca się z astronomii sumeryjskiej sięgającej III tysiąclecia p.n.e. Z tego samego okresu pochodzi mapa nieba (VA243), na której ukazano centralne położenie Słońca w towarzystwie 11 otaczających go planet, w tym Ziemi i naszego Księżyca. Sumerowie doskonale znali rzeczywistą budowę Układu Słonecznego! Pojmujący budowę Układu Słonecznego Sumerowie w tworzonych przez siebie horoskopach konsekwentnie przyjmowali geocentryczną pozycję Ziemi. Na temat mezopotamskiej astronomii, która swe źródła wyprowadza z Sumeru, wypowiedział się Diodor Sycylijski w I w. p.n.e. twierdząc, że planety zostały nazwane przez Chaldejczyków (Babilończycy). Planety te tworzyły system, w którego środku przebywało Słońce określone jako największe światło. Planety zaś były jego potomstwem, które to światło odbijają. Tezy te znał nie tylko astrolog Tales z Miletu, ale również Archimedes z Syrakuz (287–212 p.n.e.) genialny matematyk i fizyk ściśle związany z Aleksandrią i jej nauką.©℗
Cały artykuł w „Kurierze Szczecińskim”, e-wydaniu i wydaniu cyfrowym z 29 czerwca 2018 r.
Edward Gardasiewicz
Fot. Wikipedia
