Dzieci z dworca ZOO

 

Jak dobrze, że Opera na Zamku w Szczecinie działa odważnie, by nie powiedzieć nowatorsko. To że gra się w niej klasyczny repertuar i to z dużym powodzeniem – to jedno, ale to że przygotowywane są w niej przedstawienia, które z tego kanonu się wymykają, stanowi wielką przyjemność dla widzów spragnionych wyjątkowych wydarzeń kulturalnych.

I takowe wydarzenie miało miejsce podczas premiery w sobotę 12 maja 2018 roku. Przedstawienie baletowe, którego merytoryczną kanwą była książka „My, dzieci z dworca ZOO” to odważna propozycja, wymagająca nie tylko klarownego scenariusza, ale także, a może przede wszystkim, ułożenia choreografii do poszczególnych scen pokazujących dramat rozgrywający się na berlińskim dworcu kolejowym, gdzie gromadzą się młodzi ludzie, niszczeni przez narkotykowe uzależnienie. Jest wśród nich 13-letnia Christiane, główna bohaterka spektaklu i jednocześnie autorka książki, a właściwie pamiętnika, która stała się światowym bestsellerem.

Narkotyki pojawiły się w jej życiu nie bez przyczyny. Nieszczęśliwy dom, w którym zapracowani rodzice nie mają czasu dla dzieci, bo gonią za pieniędzmi. A wokół świat, który wydaje się szary i smutny. Narkotyki, przynajmniej na początku, dodają mu kolorytu i beztroskiej radości. A potem jest już coraz gorzej. Nałóg zmusza do kradzieży, prostytucji, spycha na dno, zabiera życie.

W tej historii nie ma happy endu. Bo być nie może. Jest za to sporo obezwładniającej prawdy, dramatu, smutku i ciągłego szamotania się na pograniczu życia i śmierci. Ale też walki o życie normalne, miłość, spełnienie marzeń.

To wszystko bije ze sceny opery niezwykle mocno i wyraziście. Poza tańcem, który emanuje całą gamą emocji, wielkie wrażenie robi muzyka (m.in. David Bowie, Valgeir Sigurosson, Alice Sara Ott, Jonny Greenwood, a także… Dymitr Szostakowicz) i znakomita reżyseria świateł. A jest jeszcze sugestywna scenografia – podziemia dworcowe, schody – która wzbudza dodatkowe refleksje, bo przecież nie chodzi w niej tylko o podkreślenie miejsca, ale również o fizyczne i duchowe „zejście na dno”. Te wszystkie elementy ściśle się ze sobą łączą, tworząc nierozerwalną i spójną całość.

Autorem scenariusza, fantastycznej choreografii oraz inscenizacji jest Robert Glumbek, znany już dobrze w Szczecinie z powodu swojej poprzedniej realizacji w Operze na Zamku – choreografia „Ogniwa” – za którą otrzymał w 2014 roku tytuł „Najlepszego Choreografa w Polsce” oraz Bursztynowy Pierścień w kategorii najlepszy spektakl sezonu. Scenografię przygotował Wacław T. Ostrowski, światła David Karolak, a kostiumy Tijana Jowanowic. Rolę głównej bohaterki wspaniale zagrała i wytańczyła Karolina Cichy-Szromnik, a towarzyszył jej równie udanie Paweł Wdówka i grający postać Fatum Maksim Yasinski. Wzruszona i zachwycona publiczność nagrodziła baletowy spektakl wyjątkowo długą i szczerą owacją. I słusznie, bo oklaskiwała przedstawienie, które z pewnością zapisze się w historii Opery na Zamku. Jednym słowem – mamy wielki spektakl.

(mos)

Fot. Dariusz Gorajski