Gdy w 2001 roku poszła w świat wiadomość, że Holandia zalegalizowała eutanazję, inaczej mówiąc, zabijanie na życzenie, w zachwyt wpadły formacje sobie tylko dające prawo do określenia - postępowe. Dla nich wreszcie człowiek w tym kraju mógł poczuć się wolny, wreszcie sam mógł decydować o swoim życiu. Jest to „pomocna dłoń" wyciągnięta do cierpiącego człowieka, głosili różni specjaliści i podawali takie argumenty, że wydawała się ona prawie aktem miłosierdzia. Wkrótce okazało się, że nie zawsze odbywa się to na własne życzenie, a dzisiaj pisze się też o pieniądzach.

W tamtych latach, jak pamiętamy, także przez polskie media przetaczały się szerokie dyskusje na ten temat, odbywały się debaty, za taką „wolnością" gardłowali niektórzy politycy. Potem zrobiło się ciszej o tym, od czasu do czasu tylko jacyś postępowi aktywiści wzniecali hałas wokół osoby cierpiącej, która publicznie zażądała eutanazji. To miało być dowodem na konieczność jej wprowadzenia w Polsce, ale gdy okazało się, że człowiek ten, otoczony został odpowiednią opieką i nie chciał już umierać, nie było