Moje najdawniejsze wspomnienia związane z Nowym Warpnem pochodzą z lat 90. Rodzice koleżanki z liceum zbudowali nad zalewem dom, do którego, razem z grupą przyjaciółek, przyjeżdżałam w czasie wakacji. Podróż PKS-em ze Szczecina ciągnęła się w nieskończoność, z każdym kolejnym przystankiem i mijaną wsią miałam coraz większe wrażenie, że wjeżdżam w nieznaną krainę, gdzie ludzie, otoczenie, wszystko wydawało się inne. Z pobytów pamiętam nocne kąpiele w jeziorze i wyprawy do sklepu spożywczego po lody. I zdziwienie, że jak to? Z centrum miasteczka nigdzie już nie można dojść? Zwykle plac, gdzie znajdują się najważniejsze budynki, jest początkiem, od którego zaczynają bieg główne arterie. W Nowym Warpnie w zamian za to mamy XVII-wieczny ryglowy ratusz, przypominający wiejski kościół i kościół gotycki, murowany, z wysoką wieżą, stojący na brzegu cypla, niczym drogowskaz dla statków.

Stare domy, senna atmosfera, niespieszący się nigdzie, sympatyczni ludzie. Taki obraz miasta zachowałam z lat młodzieńczych.

Mijały lata i czasami, gdy chciałam odpocząć, przyjeżdżałam pospacerować po uliczkach albo po wale przeciwpowodziowym biegnącym po przeciwnej stronie półwyspu, wzdłuż Zalewu Szczecińskiego. Wiedziałam, że bez względu na porę roku, nigdy nie spotkam tu tłumów.

Z Nowym Warpnem jest związane również jedno z moich piękniejszych wspomnień, kiedy w sierpniową noc, leżąc na całkowicie pustej plaży, oglądałam spadające gwiazdy. Magiczny widok, niezapomniany.