Jako szczecinianie, chcąc nie chcąc, obserwujemy przebudowę najwyższego do 1990 roku budynku w mieście. Wieżowca, który bez mała ćwierć wieku funkcjonował w naszej świadomości jako rezydencja medialnego koncernu RTV, nazywanego też pałacem Szczepańskiego.

Początkowo nie zachwycałem się tą bodaj ostatnią budowlą „drugiej Polski", niebawem jednak - jak wielu - musiałem przyznać, że zarówno proporcjami, trafnym usytuowaniem, jak i praktycznością projektu, bił na głowę podobne obiekty w innych miastach kraju. Od kilkunastu lat był dla mnie najurodziwszym - bo eleganckim w swej prostocie - „drapaczem chmur".

W Wydawnictwie Pomorze ukazała się książka opowiadająca bez mała trzydziestoletnie dzieje zespołu ludzi pracujących w betonowych murach medialnej budowli. Autorką pomysłu jest Helena Kwiatkowska. Całość zredagowała Janina Piotrowska, a szatę graficzną opracował Andrzej Tomczak. Dzieje wieżowca relacjonują ludzie dwóch pokoleń - dwóch epok - dziennikarze, kamerzyści, technicy fonografii, realizatorzy - wszyscy z łezką tęsknoty. Wszak każdy z nich zainwestował w to szczecińskie