Bezpośrednią przyczyną wielkiej fali strajków, która przelała się przez Polskę latem 1980 r., była podwyżka cen wprowadzona 1 lipca.

W następstwie podwyżki w poszczególnych zakładach w różnych regionach kraju robotnicy zaczęli ogłaszać strajki. Początkowo władze „gasiły" je podwyżkami zarobków w strajkujących przedsiębiorstwach. To jednak tylko zachęcało do strajkowania kolejne załogi. Kluczowe znaczenie miało ogłoszenie 14 sierpnia strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, w którego organizację zaangażowali się działacze opozycji. Za ich sprawą na pierwsze miejsce słynnej listy 21 postulatów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Gdańsku, zawiązanego w nocy z 16 na 17 sierpnia, zostało wysunięte żądanie zgody władz na utworzenie niezależnych od partii i rządu związków zawodowych.

Już w lipcu funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa obserwowali „niepokoje" i próby organizacji strajków również w województwie szczecińskim. Podejmowano je m.in. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej w Szczecinie. Bodaj pierwszym większym strajkiem „gorącego lata ’80" w