Prywatny wybieg królów

Okładka tygodnika „Do Rzeczy”: kciuk w górę, kciuk w dół. Jeden w barwach polskich, drugi unijnych.

Zgadnij kotku, który w jakich? Wiadomo, gdy niebieski z gwiazdkami w górę, to biało-czerwony w dół.

Do Rzeczy? Od rzeczy!

Ile razy można powtarzać, że powinno być… nie, wcale nie na odwrót – co akurat sugeruje tygodnik – a zupełnie inaczej. Oba kciuki w górę.

* * *

„Mówię to pani/panu prywatnie”.

Nie jako poseł. Nie jako minister. Nie jako urzędnik państwowy. Nie jako prokurator. Itd.

Coraz popularniejsza kwestia, którą posługują się w mediach politycy i ludzie z polityką związani.

Zapominając, czy raczej nie chcąc zrozumieć, że gdy mówią publicznie – a są osobą publiczną – to nic z tego, co wówczas mówią, nie ma i nie może mieć charakteru wypowiedzi prywatnej.

* * *

Gdyby było inaczej, każdy poseł, minister, urzędnik itd. mógłby na wizji i fonii poużywać sobie do woli na każdym ze swoich oponentów, kłamiąc przy tym ile wlezie, a gorszącym się i oskarżającym go o nadużywanie stanowiska, urzędu, funkcji mógłby odpowiedzieć: ee, ja to mówię tylko prywatnie!

Wiem, już raz sięgałem przy tej okazji do „Potopu”, ale sięgnę raz jeszcze. Z prośbą, by zachowanie Kmicica pod Częstochową traktować – w wypadkach takich jak powyżej – jako instruktaż.

Zdrajca Kuklinowski przekabacał pana Andrzeja „prywatnie”, nie jako poseł od Szwedów – więc ten – upewniwszy się, czy rzeczywiście prywatnie – kopnął Kuklinowskiego w zadek.

* * *

Są też – oprócz „ja to mówię prywatnie” – inne formy kamuflażu i cynicznych uników. Do perfekcji – choć jakby kulawej – doprowadził te metody obóz rządzący. Należy do nich bycie wielością w jednym.

Prezes Kaczyński bywa na ogół tylko szarym posłem, ale raz dzięki temu przewodzi swojej partii, a raz za nic nie odpowiada. Raz działa „w swoim imieniu”, raz w imieniu spółki, raz jest premierem (in spe), raz dealerem (?). Jeszcze weselej urządził się Zbigniew Ziobro. Spotykając się z Prezesem raz jako poseł Zjednoczonej Prawicy, raz jako Minister Sprawiedliwości, a raz jako Prokurator Generalny. I każdą z tych szat przywdziewając też w wielu innych okolicznościach.

Tak że nie wiadomo już (i o to chodzi), kto się spotyka z kim, Prezes z Prokuratorem, Premier z Ministrem, poseł z Prokuratorem…

Ciekawe, kogo widzi Zbigniew Ziobro rano, przed lustrem. Bo chyba się goli.

* * *

Królowie dawni, francuscy też, więc w Luwrze na przykład (uwaga, uwaga, panie ministrze Kownacki!), mieli zwyczaj przyjmowania oficjalnych wizyt siedząc na nocniku.

Protokół dworski zakładał, że bynajmniej nie przestają być z tego tytułu – w tym intymnym skądinąd momencie – królami.

Nie posunę się tu do pożytków z analogii w skali jeden do jednego, ale może byłoby dobrze, gdyby niektórzy nasi politycy byli publicznie tym, kim są po prostu.

* * *

Zbigniew Ziobro bywa skądinąd Sobą w sposób szczególny. Trochę jakby królewski właśnie.

Ekspertom od mowy ciała nie powinna umknąć lekkość i dostojność jego kroku. Kto zresztą pamięta czasy, gdy preferował krok kowbojski, kołysanie biodrami a la szeryf, lub w wersji radzieckiej: marynarz, tudzież wesoły chuligan (ros. guligan), patrz: Władimir Władimirowicz Putin, musiał zauważyć różnicę!

Teraz minister prokurator drobi krokiem lekkim, nawet teczkę niosąc przed sobą, wysoko, jak pakuneczek ciasteczek, w dwóch paluszkach.

Jakaś wewnętrzna przemiana? Czy tylko wizerunek upozowany i upudrowany na miarę czasów?

Jakkolwiek by było, miło sobie popatrzeć i się nad tym zastanowić.

* * *

Sprzyjający Koalicji Europejskiej publicyści – próbując znaleźć coś, co pomoże pokonać PiS i akolitów – wpadają czasem we własne sidła. Tak wiele mówiąc o wyborach do europarlamentu i „programie wyborczym” partii w Polsce rządzącej (złym i podstępnym), że sami się łapią na obserwacji: ojej! A Koalicja programu wyborczego nie ma! Takiego „dla ludzi”, takiego, z którym by można wygrać.

Opinię powyższą wygłosił niedawno – w formie odkrycia – dziennikarz i reporter Ziemowit Szczerek (TVN 24, „Śniadanie mistrzów”), domagając się stanowczo, by Koalicja taki program sobie stworzyła.

Koledzy i koleżanki, o czym wy mówicie? Program wyborczy do europejskich wyborów to Europa. A nie podbijanie bębenka w formie skarbonki (a raczej na odwrót) w naszym kraju. Jeśli Koalicja stworzyłaby jakiś adekwatny do PiS program wyborczy z obietnic i haseł krajowych, stałaby się tylko PiS-bis.

* * *

Niestety, może się zdarzyć, że się stanie. Przynajmniej po wyborach jesiennych. Jeżeli je oczywiście wygra. A wtedy spirala obietnic socjalnych i gospodarczych, w którą się dała wkręcić, wystrzeli ją w polityczny niebyt szybciej jeszcze niż może się to w tym roku przydarzyć PiS.

Już widzę te kosy na sztorc, kilofy w górę, transparenty ze Schetyną chowającym kradzione do wora, te tłumy idące na Warszawę, domagające się 500 plus na każdy swój minus, i trzynastej pensji za piątek trzynastego.

* * *

W sieci i telewizji pokazują czasem jakieś fotki lub migawki z wybiegów dla modelek albo z sesji tychże.

Bardzo często pojawia się przy nich komentarz w stylu tego, który notuję u „Onet.pl”: „te gwiazdy mają do ukrycia naprawdę niewiele”.

W zamyśle twórczym autora tego podpisu pod zdjęciem skąpo ubranych pań było zapewne to, że ich szata jest skromna, by nie rzec, nie ma jej prawie wcale. Ale tak sformułowane zdanie wskazuje na coś innego raczej: ej, damulki, po co ukrywacie swoje wdzięki? Przecież macie ich tak „niewiele”!

ADL