Rok 2020 dobiega końca. Jeszcze tylko trochę krzątaniny po domach, wymuszonych wyjść po zakupy, zjedzony karp, wypity szampan. Ostatnie tchnienie roku, który dopiekł nam jak żaden inny zapisany w bliskiej pamięci.
„A niech się już skończy” – to najczęściej chyba powielane westchnienie w naszych umysłach. Uderzyła w nas zaraza w skali, jaką znaliśmy tylko z podręczników historii, kart literatury. Obraca w ruinę gospodarkę, szczególnie dziedziny oparte na ludzkiej mobilności, poniewiera publiczne finanse, pozbawia ludzi pracy, uszczupla ich dochody, zmusza do przejadania tego, co udało im się przez lata odłożyć. Żyjemy w chaosie, choć równocześnie w izolacji, która powinna chaos minimalizować. Ze względu na zalew informacji warunkowany wybuchem mediów elektronicznych, szczególnie kanałów społecznościowych, ten chaos wdziera się we wszystkie dziedziny życia. Trudno odróżnić prawdę od fałszu, klęskę od sukcesu, dyktaturę od demokracji. Kruszą się ostatnie autorytety, przestajemy ufać, przestajemy wierzyć, choć „trudno nie wierzyć w nic”.
Życie zwolniło, momentami się zatrzymało. Tysiące przełożonych chrzcin, ślubów, rodzinnych spotkań, tysiące odłożonych w czasie awansów społecznych, zawodowych, przesuniętych obron prac naukowych. Tylko pożegnań więcej w porównaniu z latami minionymi. Nie dziwi zatem, że wokół zniechęcenie, obawy, lęki, depresje…
…i nadzieja. Skoro rok naszego Waterloo dobiega końca, może ten kolejny przyniesie zmianę. Trudno żyć bez nadziei, choć wiara przy niej rozmiarów mikro. Nawet jeżeli ten 2021 rok będzie lepszy, to nie od razu, to nie od 1 stycznia. Przełomowa data w kalendarzu nie będzie oznaczała końca zarazy, końca problemów. Mądrzy przed szkodą przyjmą szczepionkę, jeżeli zdążą. Niektórzy z nas nabędą odporności. Zatem, może latem, może jesienią wróci normalność, za którą tak tęsknimy.
Andrzej ŁAPKIEWICZ
