Za chlebem do... Nowogardu

 

Szacuje się, że na terenie gminy Nowogard przebywa około 1200 Ukraińców. Przyjeżdżają tutaj za pracą, zaczynają nowe życie, ściągają swoje rodziny albo zakładają nowe. Język ukraiński słychać na nowogardzkich ulicach, w sklepach i supermarketach. Nasi wschodni sąsiedzi twierdzą, że przyciągają ich do nas przede wszystkim wynagrodzenia (mogą zarobić przeciętnie kilka razy więcej niż w swoich rodzinnych stronach), a także polska życzliwość. Często podejmują pracę poniżej kwalifikacji i wykształcenia. Dokładnie tak jak Polacy, którzy wyjeżdżają za chlebem na Zachód.

Jaroslawa Myszka pochodzi z Trembowla, miasta w zachodniej Ukrainie w obwodzie tarnopolskim. Tam była sprzedawczynią, w Polsce znalazła pracę w kwiaciarni.

– Przyjechałam tu w 2000 roku, żeby dostać pracę i wtedy nie sądziłam, że będę w Polsce tak długo. Mam polskie korzenie, bo moi rodzice urodzili się w Polsce, ale w 1945 roku zostali wywiezieni na Ukrainę. Korzenie moich rodziców na tyle mnie zainteresowały, że uznałam, że warto byłoby nauczyć się języka polskiego nawet w stopniu podstawowym – opowiada Jaroslawa Myszka.

Pani Jaroslawa najpierw pracowała w miejscowości pod Warszawą, na polu, przy zbiorach warzyw i owoców.

– W Polsce są dużo lepsze warunki od tych, które są na Ukrainie. Wy tu macie przecież pokój i porządek, a my wojnę, na której jest jeden z moich czterech synów. Bardzo martwię się o niego, bo był już ranny – smuci się J. Myszka. – Bardzo mi synów tu brakuje, najchętniej zabrałabym ich tu wszystkich, bo warunki są dobre, a przede wszystkim jest spokój. Niemniej tęsknię za swoim rodzinnym domem, bo przecież tam się urodziłam i tam mam swój dom oraz pozostawioną własną ziemię.©℗

Cały artykuł w „Kurierze Szczecińskim”, e-wydaniu i wydaniu cyfrowym z 7 grudnia 2018 r.

Tekst i fot. Jarosław BZOWY

Na zdjęciu: Iwan Tkachuk (z lewej) na Ukrainie skończył szkołę filmową, kierunek reżyseria. Tu pracuje jako grabarz. Kirił Karpenko ma zaledwie 19 lat. Wysyła pieniądze rodzicom, którzy się o niego martwią, by mogli tu przyjechać i zobaczyć, że mu się dobrze żyje.