W sobotę 11 października setne urodziny świętowałaby Ewa Kołogórska – aktorka, tancerka, reżyser, choreograf – świetnie znana starszym miłośnikom Melpomeny nie tylko w Szczecinie. Warto z tej okazji przypomnieć tę artystkę. Ewa Kołogórska była wśród najbardziej znanych, poważanych i lubianych postaci życia artystycznego w Szczecinie, wśród jego autorytetów.
Ewa Kołogórska urodziła się 11 października 1925 r. w Krakowie, w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Już w dzieciństwie zdobywała nagrody w międzynarodowych konkursach tanecznych, występowała w teatrze, zagrała epizodyczną rolę w filmie Aleksandra Forda. Gdy miała 10 lat, została zatrudniona w Teatrze Słowackiego w Krakowie. Grała razem z Hanką Ordonówną i Juliuszem Osterwą. Występowała też w innych teatrach.
Po wojnie mieszkała w Brodnicy, Krakowie, studiowała w szkołach teatralnych w Łodzi i Warszawie. Po studiach, w 1950 r., znalazła się w Szczecinie. Grała w teatrach Poznania, Warszawy, Koszalina, Wrocławia.
W Szczecinie grała i reżyserowała na scenach Państwowych Teatrów Dramatycznych, w teatrach Rusałka i Pleciuga, Krypta i 13 Muz, w Operze i Operetce, współpracowała z Polskim Radiem i Ośrodkiem Telewizji Polskiej, była kierownikiem artystycznym Teatru Krypta. Najdłużej była związana z Teatrem Polskim. Trudno tu wymieniać role, które zagrała, i spektakle, także słuchowiska i widowiska, które reżyserowała. Zagrała m.in. w „Spotkaniu” Jeana Anouilha w reż. Jana Maciejowskiego (Teatr Polski), w „Mazepie” Juliusza Słowackiego (Współczesny), grała „Balladynę” w Teatrze Polskim, reżyserowała „Dom kobiet” Zofii Nałkowskiej, „Wujaszka Wanię” Antoniego Czechowa, grała Radczynię w „Weselu” Józefa Grudy, w „Romeo i Julii” w Teatrze Polskim, wystawiła „Halkę” Moniuszki z Tadeuszem Bursztynowiczem w Operze i Operetce, wiele niezapomnianych realizacji w Teatrze Krypta, Pleciudze i Teatrze 13 Muz.
Zmarła w 2007 roku. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Drawnie, miasteczku, w którym miała serdecznych przyjaciół. Na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie, z inicjatywy Stowarzyszenia Czas Przestrzeń Tożsamość, posadzono Drzewko Jej Pamięci.
(b)
