Szczecińska „Wenecja” wciąż czeka [SONDA] [GALERIA]

 

Kluby, kawiarnie, wystawy, pływające baseny, mariny, mieszkania dla twórców, jednym słowem centrum kulturalnego życia Szczecina – planów zagospodarowania szczecińskiej „Wenecji” było wiele. Chwalono się już wizualizacjami, omawiano projekty architektoniczne, podawano nawet sposoby finansowania. Jednak żadna restauracja – choć padały dokładne daty rozpoczęcia, a nawet ukończenia rewitalizacji tego miejsca – się nie dokonała.

Fabryczna czerwonoceglana zabudowa, w której kiedyś mieściły się wytwórnie różnych alkoholi i drożdży niszczeje od dawna, choć mogłaby zdobić nadodrzański pas od Dworca Głównego po Tamę Pomorzańską.

„Wyrastające prosto z wody imponujące budynki nawet przy małej wyobraźni można zobaczyć jako pięknie odrestaurowane np. na hotele. W planach zarządu miasta Szczecina miejsce to ma być odrestaurowane, bo cały Szczecin ma potencjał, by zostać Wenecją Północy” – taki oto wpis znajduje się na szczecin.eu – oficjalnej stronie internetowej stolicy regionu. Ale to tylko słowa…

Nasza rodzima zapomniana przez wszystkich „Wenecja” stała się dziś obiektem cennym wyłącznie dla fotografów spragnionych ujęć sterty cegieł znad Odry. Jednak wyprawa po wymarzony kadr to droga trudna, wyboista, wśród pokrzyw. By zrobić zdjęcie fabrycznych ruin, trzeba dostać się przez most na Jaskółczą Wyspę, minąć dawną – także w ruinie! – Zasadniczą Przyzakładową Szkołę przy Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej, która swoje podwoje zamknęła ćwierć wieku temu, przedrzeć się przez wąski mur przeciwpowodziowy, wokół którego wyrosły krzaki skrywające wysypisko śmieci. I dopiero wówczas ujrzymy widoki – mimo wszystko – zapierające dech w piersiach.

Zresztą popatrzcie drodzy Czytelnicy na zdjęcia – obraz szczecińskiej „Wenecji” i Jaskółczej Wyspy, na którą prowadzi zabytkowy most, jest przysłowiowym obrazem nędzy i rozpaczy. Smutnym dowodem na niemoc i bezsilność kolejnych zarządów miasta, a także braku zainteresowania inwestorów i zaangażowania szczecińskich elit finansowych, by miejsce to w końcu ożyło.

Tekst i fot. Katarzyna Lipska-Sokołowska

Sonda