Prawda była misją Anny Walentynowicz

 

Rozmowa z Elżbietą Potrykus, jedną ze współzałożycielek Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, która w rejestrze sądowym figuruje pod nr. 39 jako reprezentantka regionu koszalińskiego

– „Pani nigdy nie będzie w encyklopedii” – te słowa w 1984 roku powiedział kapitan Służby Bezpieczeństwa Józef Burak. Jakże się mylił, bo przetrwała jako legenda „Solidarności”. Jaką osobą była Anna Walentynowicz jako działaczka związkowa i prywatnie?

– Jeżdżąc na posiedzenia Komisji Krajowej, miałam okazję niejednokrotnie spotykać Annę Walentynowicz. Również prywatnie byłam u niej w domu. Była uczciwą i prostolinijną osobą, która mówiła to, co myśli. Była obsesyjna w dążeniu do prawdy. Po latach oceniam, że to było jej życiową misją. Była postacią tragiczną, bo pamiętam moment, gdy w 1981 roku w sposób brutalny pozbyto się jej ze związku. Były niewybredne pokrzykiwania ze strony Wałęsy. Wykluczono ją najpierw z komisji zakładowej, a potem z komisji regionów. Tylko dzięki Janowi Rulewskiemu otrzymała tytuł honorowego członka Komisji Krajowej, ku niezadowoleniu Wałęsy. Ten oświadczył Ani: „Pani jest związkowi niepotrzebna, bo pani powoduje destrukcję”.

– Dlaczego legendę Anny Walentynowicz warto i należy upowszechniać?

– To była osoba w pełni świadoma tego, co i jak robi. To przykład kobiety, która nie oddawała się korzyściom materialnym i stanowiskom. Kiedyś w Stanach mi powiedziała: „Wiesz, Lechu zaproponował mi, abym została ministrem kultury. Chyba chciał mnie skompromitować”. Tak uważała i tym się różniła od Wałęsy, który nie miał w sobie samokrytycyzmu. ©℗

Cały artykuł w „Kurierze Szczecińskim”, e-wydaniu i wydaniu cyfrowym z 27 września 2017 r.

Rozmawiał Wiesław Miller

Fot. Wiesław Miller