Medal za bohaterską postawę i ratowanie Żydów

Uroczystość wręczenia pani Wandzie Więcławik z Myśliborza pamiątkowego medalu ,,Zasłużony dla Ziemi Myśliborskiej”.  

Miła uroczystość odbyła się w domowym zaciszu pani Wandy Więcławik zamieszkałej w Myśliborzu. Piotr Sobolewski, burmistrz miasta w obecności Marka Antczaka, przewodniczącego Rady Miejskiej, odznaczył panią Wandę pamiątkowym medalem ,,Zasłużony dla Ziemi Myśliborskiej”. W ceremonii wręczenia udział wzięli przedstawiciele kombatantów, członkowie najbliższej rodziny, przyjaciele. Były kwiaty, gratulacje, słodki poczęstunek oraz liczne wspomnienia.

W czasie II wojny światowej pani Wanda była młodą łączniczką partyzancką. Jak się dowiedzieliśmy - jej trudnym i niebezpiecznym zadaniem było przenoszenie tajnych meldunków, które do przekazania otrzymywała od starszego brata Jana Stecia - pseudonim ,,Janusz Wasteja”. 

Wzór do naśladowania

Na uwagę zasługuje też fakt, że pani Wanda wraz ze swoją mamą Franciszką Steć z domu Kołodziej, zaangażowana była w ukrywaniu żydowskiej rodziny. 

Wydarzenia te miały miejsce w dawnym jej miejscu zamieszkania - w miejscowości Dubienki w pobliżu Hrubieszowa (woj. lubelskie). Jak wspomina pani Wanda – nosiła ze wsi Rogatki (2 km od Dubienki) żywność, odzież, koce do miejsca ukrywania Żydów, a odbierała od nich używaną odzież do prania.

- W imieniu władz samorządowych oraz społeczności myśliborskiej, pragniemy serdecznie podziękować pani bohaterskiej postawy wobec rodzin żydowskich, które ciężko doświadczył niesprawiedliwy los okresu wojennego, pozostawiając swój ślad w ich sercach do dnia dzisiejszego. Dzięki takim postawom, będącym wzorem do naśladowania dla pokoleń, nie tylko naszej polskiej ojczyzny, lecz także innych narodów, możliwym jest uwrażliwienie nas wszystkich na ludzką krzywdę i zwiększenie tolerancji w świeci w celu zwiększenia poczucia bezpieczeństwa naszej całej społeczności – podkreślił gospodarz gminy.

Wypełniała swój obowiązek

Zdaniem Zdzisława Stecia, bratanka pani Wandy – ta 13-letnia wtedy dziewczynka doskonale zdawała sobie sprawę, że w przypadku wpadki zostałaby rozstrzelana, podobnie jak jej cała rodzina. Natomiast ich gospodarstwo domowe byłoby przez Niemców spalone. Pomimo tego, wypełniła swój obywatelski i katolicki obowiązek pomagając bliźnim.

Pani Wanda po wojnie osiedliła się na ziemiach zachodnich. Mąż jej Ireneusz, już nie żyje. Wychowali dwoje dzieci – syna Zdzisława i córkę Jolantę. Przez lata pracowała w okolicznych spółdzielniach rolniczych. Należy do tutejszego oddziału Stowarzyszenia Dzieci Wojny. Obecnie liczy sobie 95 lat. Pomimo sędziwego wieku zdrowie jej dopisuje.  

Zdaniem pana Zdzisława – wydarzenia te należy w dzisiejszych czasach mocno nagłaśniać, gdyż nieprzychylne Polakom środowiska usiłują zmieniać fakty historyczne i zaprzeczają, że nasi rodacy w okresie wojennym nie brali udziału w ukrywaniu rodzin żydowskich przed Niemcami.

Tekst i fot. Tadeusz Szymański