W polickim hotelu „Dobosz” odbyła się piłkarska gala zorganizowana z okazji 50-lecia Chemika Police. Sala restauracyjna wypełniła się po brzegi, gości było mnóstwo, także zagranicznych.
Na działacza 50-lecia wybrano Eugeniusza Przybysza, trenera – Mirosława Masicza, a piłkarza – Piotra Blasiusa. W klasyfikacji szkoleniowców II miejsce zajął Jerzy Jatczak, którego dodatkowo uhonorowano odznaczeniem państwowym – brązową odznaką Ministra Sportu i Turystyki „Za Zasługi dla Sportu”, więc laureata poprosiliśmy o krótką rozmowę.
– Jak długo związany był pan z polickim klubem?
– W Chemiku byłem aż 12 lat, a jako piłkarz grałem przez trzy sezony. Do klubu z ulicy Siedleckiej trafiłem w drugiej połowie lat 70. ubiegłego wieku z Pogoni Szczecin, bo w I lidze nie dało się grać bez dwóch łękotek. Po sezonie w Policach wyjechałem na 13 miesięcy do Stanów Zjednoczonych i grałem w klubie z New Jersey, a później powróciłem jeszcze reprezentować barwy chemików przez dwa sezony. Kilkakrotnie byłem też trenerem Chemika, a najbardziej udana była jedna z przygód, gdy z marszu z okręgówki, przez III ligę wprowadziłem drużynę do II ligi, czyli na zaplecze ekstraklasy, a w kolejnym sezonie udało się wywalczyć utrzymanie. Obecnie nadal jestem emocjonalnie związany z polickim klubem, sympatyzuję z nim i przychodzę na mecze, a dzieje się tak z powodu prawdziwie rodzinnej atmosfery w Chemiku.
– Jak rozpoczęła się pańska przygoda z piłką?
– Pierwsze piłkarskie kroki stawiałem w latach 60. XX wieku w Pogoni Szczecin pod okiem tak zasłużonych szkoleniowców, jak Florian Krygier i Zbigniew Ryziewicz. Z młodymi portowcami zdobyłem wicemistrzostwo Polski juniorów, a w 1967 roku zadebiutowałem w I lidze, czyli na najwyższym wówczas szczeblu rozgrywkowym i przez blisko dziesięć lat reprezentowałem granatowo-bordowe barwy. O piłkarskich występach w USA i Chemiku już mówiłem, a szkoleniowcem byłem nie tylko w Policach, ale także w Pogoni, Odrze Szczecin, Flocie Świnoujście, Tanovii Tanowo i Mieszku Mieszkowice, którą to przygodę bardzo mile wspominam, bo przejąłem zespół na ostatnim miejscu, a zostawiłem na trzecim.
– Słyszeliśmy, że parę godzin przed galą w „Doboszu” biegał pan z gwizdkiem jako sędzia…
– Było to jednak tylko takie towarzyskie, klubowe sędziowanie na boisku przy ulicy Piaskowej w turnieju oldbojów Chemika, w którym rywalizowało 7 zespołów, z których najmłodszy nazywał się umownie 30 Plus, ale była też ekipa dużo starsza, czyli 70 Plus.
– Dziękujemy za rozmowę. ©℗
(mij)
