Domy biednych ludzi w Betlejem miały jedną izbę mieszkalną na parterze, domy bogatszych – nawet kilka na półpiętrze. Tego dnia przed dwoma tysiącami lat, gdy pewien cieśla z Nazaretu szukał noclegu, w żadnym nie było miejsca. Znalazł je w pustej grocie za miastem. Jeden pled rozłożył na skalnej posadzce, drugi troskliwie zwinął, by służył za zagłówek jego ciężarnej żonie. Mgła spowiła dolinę, zapadła noc. Na niebie rozbłysła gwiazda. Betlejemska.
Tak tradycja chrześcijańska opowiada o nocy, w czasie której doszło do ludzkich narodzin Boga, przepowiedzianych w starotestamentowym proroctwie. W miasteczku Betlejem w pokoleniu Judy, co potwierdzili autorzy ksiąg Nowego Testamentu.
Zabłysło nad Betlejem
Na temat gwiazdy zwanej Betlejemską, która miała pojawić się o północy w chwili narodzin Jezusa i przyprowadzić do groty trzech władców ze Wschodu, dyskusja wierzących w to z niewierzącymi będzie trwała pewnie do końca świata. Badacze stawiają od wieków różne tezy. Bodaj czy nie najstarsza zapowiedź gwiazdy, która obwieści narodzenie Zbawiciela, wyszła z ust Zaratusztry, najbardziej tajemniczego proroka, pochodzącego prawdopodobnie z północy dzisiejszego Iranu. Żył on, jak się podaje, kilkaset lat przed Chrystusem.
„A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię” – napisał św. Mateusz, autor pierwszej Ewangelii, jeden z dwunastu Apostołów, czyli ludzi najbliższych Jezusowi.
Dla chrześcijan nie było od początku żadnych wątpliwości – gwiazda była znakiem od Boga. Współczesna astronomia też nie ma wątpliwości – w latach poprzedzających narodziny Chrystusa działy się na niebie różne dziwne rzeczy, co dokładnie opisali starożytni obserwatorzy.
Cały artykuł w „Kurierze Szczecińskim”, e-wydaniu i wydaniu cyfrowym z 22 grudnia 2017 r.
Elżbieta BRUSKA
