Wielkie malarstwo, świetna wystawa. I ta możliwość obcowania z dziełami, które na co dzień znajdują się w prywatnej kolekcji - specjalne podziękowania dla kolekcjonera za udostępnienie. Dziękuję i proszę o więcej (zagadką jest krótkość wystawy, ale co tam...)

Szanowna Pani lub Panie, dyrektor Muzeum Narodowego w Szczecinie Lech Karwowski jest w podroży służbowej w Stanach Zjednoczonych Ameryki, o czym wspominaliśmy podczas wernisażu. Zastępował go wicedyrektor dr Dariusz Kacprzak. W temacie zbyt malej liczby miejsc siedzących - ustawiono 170 krzeseł, szczelnie wypełniając przestrzeń holu. Na kolejne najzwyczajniej nie było już miejsca. Reagując jednak na tak dużą liczbę gości, udało się dostawić kolejne, już rozkładane krzesełka (wszystkie jakie są w dyspozycji instytucji). Pisze Pani/Pan o zbyt długim wystąpieniach... cóż Muzeum Narodowe to nie galeria handlowa, lecz instytucja naukowa i edukacyjna. Pragnęliśmy rzetelnie wprowadzić gości w tematykę ekspozycji. Dr Dariusz Kacprzak, historyk sztuki, wygłosił referat, w którym przybliżył sylwetki Jacka oraz Rafała Malczewskich. Kuratorka opowiedziała z kolei o swojej autorskiej koncepcji ekspozycji. Oba wystąpienia, wraz z podziękowaniami (wszak wernisaż to wielkie święto dla wielu osób, którzy przygotowywali wystawę) trwały dokładnie 25 minut. Uroczystość rozpoczęła się z pięciominutowym opóźnieniem (do gmachu wciąż wchodzili goście), a o godzinie 18.30 wszyscy już mogli podziwiać obrazy Malczewskich. Tych, którzy z nudów wychodzili na taras, i tych którzy nie chcą poprzez brawa albo chociaż obecność wyrazić uznania dla twórców wystawy, zapraszamy albo pół godziny po rozpoczęciu tradycyjnych wernisażowych wystąpień (z podziękowaniami) albo w inne dni, kiedy można w skupieniu obejrzeć wystawę nie wysłuchując wystąpień. W soboty wstęp wolny. ...a obrazy Malczewskich (i nie tylko) były (także podczas wernisażu) i wciąż są głównym bohaterem tego projektu.

Brak dyrektora placówki na wernisażu, zbyt długie podziękowania kuratorki (jak na Oscarach, aż ludzie z nudów wychodzili na taras), brak wentylacji (obecni czuli się jak w tropikach), za mało miejsc siedzących (starsze osoby siedzące na schodach), a do tego piękne obrazy, które powinny być głównymi bohaterami tego spotkania.