Czy Abba obaliła komunizm?

Paweł Niczewski Fot. Dariusz Gorajski  

Rozmowa z Pawłem Niczewskim, reżyserem spektaklu „Moja Abba”

– Kiedy Abba przyjechała do Polski w 1976 roku, było wielkie poruszenie. W siermiężnej Polsce pojawił się bowiem niezwykle kolorowy zespół, który był dla nas symbolem zachodniego luksusu. Czy o tym jest właśnie pana spektakl?

– To jest punktem wyjścia. Abba wtedy przyleciała do Polski, niemal jak z nieba. W 1976 roku były strajki w Radomiu i w Ursusie, zatem można uznać, że sprowadzenie Abby było próbą odciągnięcia ludzi od polityki. Zresztą kilka lat później otwarto drogę do muzyki młodzieżowej i zaczęła się nowa epoka – pojawiła się muzyka punkrockowa i Jarocin. Teorie dotyczące tego, dlaczego Abba pojawiła się wtedy w latach 70., są różne. W każdym razie do dzisiaj nie wiadomo, dlaczego oni przyjechali do nas za darmo. Mówi się o tym, że była to sprawa praw autorskich między polskim a szwedzkim odpowiednikiem Zaiksu i że ich występ w Polsce to była kwestia rozliczeń finansowych pomiędzy dwoma krajami.

– Pana pierwsze wspomnienie dotyczące Abby?

– Chyba w 1974 roku, kiedy byłem w trzeciej albo czwartej klasie podstawówki, zorganizowano w szkole dyskotekę. Tu zaznaczę, że to była szkoła w Kielcach imienia Janka Krasickiego, co to potem się okazało, że on był komunistą. Pani wychowawczyni na tę potańcówkę kazała się nam ubrać w mundurki harcerskie. I to była okropna siara, bo w sali gimnastycznej pełno dzieci, a my jak ci idioci w tych mundurkach… Wiadomo jak się wtedy tańczyło, nawet trzy metry od siebie. Zaprosiłem do tańca moją pierwszą miłość – miała na imię Beata. Leciał wtedy kawałek „Money, money” Abby. Chciałem coś do niej zagadać, mówię zatem: „Money, money to znaczy pieniądze”, a ona: „Tak, wiem”. Poczułem, że się chyba wygłupiłem. W tamtym czasie Abba była dla nas niesamowita, choćby te ich kolorowe stroje. Tymczasem my chodziliśmy raczej na szaro, wszyscy tak samo.©℗

Cały wywiad w „Kurierze Szczecińskim”, e-wydaniu i wydaniu cyfrowym z 17 listopada 2017 r.

Rozmawiała Monika Gapińska

Fot. Dariusz Gorajski