Prowizorium - to tytuł interdyscyplinarnego projektu przygotowanego przez twórców związanych ze Szczecinem. Impulsem do jego realizacji jest 80. lat polskiego Szczecina – wystawa jest opowieścią o mieście zbudowanym z jednej strony z tragedii przesiedleń, gwałtów i rabunku na wielką skalę, a z drugiej z nadziei na stabilizację po powojennej tułaczce.
W zamyśle artystów wystawa jest próbą ukazania Szczecina jako unikalnej przestrzeni kulturowej, ukształtowanej przez jeden z największych procesów migracyjno-osadniczych XX wieku.
Szczecin w pierwszych latach powojennych powstawał na nowo i stąd nazwa projektu – Prowizorium. Nie jest ono jednak rozumiane jako stan przejściowy, lecz trwały elementu tożsamości. Ten termin został użyty przez pierwszego prezydenta miasta, Piotra Zarembę. Posłużył mu on do opisania powojennej rzeczywistości.
Na wystawie widzimy miasto jako swojego rodzaju laboratorium tożsamości – miejsce zderzenia losów przesiedleńców z różnych regionów Polski, repatriantów z Kresów, autochtonów i ludności napływowej. Ich doświadczenia, pamięć i codzienne rytuały stworzyły wyjątkową mozaikę kulturową, której ślady widoczne są w architekturze, języku i sztuce miasta.
Wystawę otwarto w czwartek, 22 maja w przestrzeniach Ratusza Staromiejskiego, gdzie na co dzień prezentowane są artefakty związane z historią miasta. Tym razem znalazły się tam dzieła trzech pokoleń artystów związanych ze Szczecinem. Zobaczymy tam prace duetu Katarzyna Zimnoch i Paweł Kleszczewski – ich dziełem są różnego rodzaje instalacje site-specific powstałe z myślą o funkcjonowaniu w konkretnej przestrzeni i odnoszące się do określonych wydarzeń.
Artystycznemu duetowi towarzyszą m.in. Andreas Menhard, Mark Lawlor, Bartłomiej Hajkiewicz i Krzysztof Kuźnicki.
Prowizorium niesie w sobie również przesłanie związane z marginalizacją miasta postrzeganego jako odległy punkt na mapie, pomijanego przez władze centralne i będącego materiałem do prześmiewczych memów lokujących Szczecin gdzieś nad morzem, czyli nigdzie… ©℗
Krzysztof ŻURAWSKI
