Miała dom i kochającego opiekuna. Gdy zmarł, świat Madzi się zawalił. Jej udziałem stał się smutny los innych bezdomnych zwierząt: miejsce w boksie i schroniskowe kraty.
Madzia chyba wciąż nie rozumie, dlaczego 6 maja br. zabrano ją z domu przy ul. Królowej Jadwigi. Bardzo chciałaby tam wrócić. Tęskni więc i wypatruje swego opiekuna. Nie wie, że już nigdy go nie zobaczy. Lgnie więc do pracowników schroniska, wpycha głowę pod ich dłonie. Jakby prosiła o jego przywołanie.
– Jest bardzo łagodna. Nie zwraca uwagi na inne psy czy koty, bo całkowicie jest skupiona na człowieku. I bardzo, bardzo grzeczna – o Madzi opowiada jej schroniskowa opiekunka.
Madzia jest czarna i duża. Ma blisko osiem lat, co widać po jej lekko posiwiałym pysiu. Stateczna z niej dama, choć oczy wciąż jej błyszczą na widok piłki, czyli zapowiedzi dobrej zabawy. Jest w pełni sił i zdrowia, ale wyraźnie cierpi na niedostatek czułości. Tym bardziej – na już i na zawsze – potrzebna jej kochająca rodzina. Czeka na nią za kratami boksu K-15. Na stronie internetowej schroniska można ją wyszukać po imieniu.
Kto chciałby Madzię (198/20) – lub jakąkolwiek inną równie samotną psinę czy kocinę – przygarnąć, jest proszony o kontakt ze Schroniskiem dla Bezdomnych Zwierząt w Szczecinie: al. Wojska Polskiego 247, tel. +48 91 487 02 81, e-mail: schronisko@schronisko.szczecin.pl.
UWAGA: w związku z zaleceniami dotyczącymi walki z rozprzestrzenianiem się koronawirusa placówka pozostała zamknięta dla odwiedzających, wstrzymany jej wolontariat. Natomiast niezmiennie jest kontynuowana praca związana z przyjmowaniem, odbiorem i opieką nad zwierzętami. Przywrócono również adopcje psiaków i kociaków. Odbywają się jednak po wcześniejszym telefonicznym uzgodnieniu konkretnej daty i godziny – dlatego osoby zainteresowane adopcją są proszone przede wszystkim o kontakt e-mailowy i telefoniczny (w godz. 8-16).
* * *
Na naszych łamach prowadzimy cykl pt. „Weź mnie KURIEREM do domu". Jest poświęcony schroniskowym zwierzakom. Znajdziecie w nim Państwo oferty adopcyjne tych, co za kratami przytuliska siedzą nie za własne winy. Z utęsknieniem czekając na swojego człowieka: niestety, czasem bezskutecznie, nawet latami. ©℗
(an)
Fot. Schronisko
