Ciągle inne światy

To był prawdziwy pogrom, a jego ofiarami byli moi licealni koledzy, którzy dojeżdżali do szkoły z mniejszych miejscowości. Oczywiście nie wszyscy, ale większość z nich wyraźnie odstawała poziomem wiedzy, umiejętnością wypowiadania się i pisania, od tych „ miastowych”. Już po pierwszym okresie nauki w pierwszej klasie, kilku z nich zrezygnowało. Nie wytrzymali poziomu kształcenia, a raczej trudno było im do niego dojść, bo mieli spore braki. Na koniec roku, to głównie oni stanowili aż 17 - osobową grupę tych, którzy nie otrzymali promocji. Traktowano ich tak samo, jak wszystkich, nikt się nimi troskliwiej nie zajął.

W większości zrezygnowali z dalszej nauki w liceum, przenosząc się do szkół zawodowych. Trudno w to uwierzyć, ale tak było. Prawie połowa mojej klasy „została" na drugi rok. Później już takiego pogromu nie było, zaś maturę z naszej mocno przerzedzonej gromadki zdali wszyscy. Na studiach największy przesiew także dotyczył pierwszego roku. Na kolejnych odpadali także nieliczni. To było wiele lat temu, ale pamiętam, że różnica między tymi co z miasta, a tymi z mniejszych miejscowości była wyraźna. I nie chodzi tu o ubiór, zachowania, ale to, co wynieśli ze szkół, do których chodzili.

Naiwnie sądziłem, że wraz z upływem lat, większą dostępnością do dóbr wszelakich, w tym i do edukacji, te różnice zostały jeśli nie całkowicie zniwelowane, to przynajmniej mocno zmniejszone. Okazało się jednak, że wcale nie są takie małe. Wyczytałem gdzieś, że tymi różnicami, albo bardziej fachowo „dysproporcjami oświatowymi” na naszym podwórku, zaniepokoili się unijni urzędnicy. Postanowili wydać im walkę i „wyrównać szansę”. I wykładają na ten cel dużą kasę, która ma służyć „ podnoszeniu kluczowych kompetencji uczniów oraz wykorzystaniu ich kreatywności.” To akurat brzmi bardzo ogólnie, ale chodzi tu między innymi o indywidualne podejście do ucznia, który może być wybitnie zdolny, ale jeszcze nieukierunkowany. Ale także takie indywidualne podejście potrzebne będzie także w stosunku do uczniów, którzy mają problemy. W tym, co wyczytałem  zbudowało mnie jednak coś innego, co nazwano „wsparciem dla ucznia młodego”. Tym mianem określa się uczniów pierwszej i czwartej klasy szkoły podstawowej i pierwszej gimnazjalnej. To są klasy „progowe”, w których wymagane jest większe wsparcie ze strony szkoły i nauczycieli niż w klasach następnych. Gdyby moi koledzy w pierwszej licealnej mieli takie wsparcie, to na pewno do wspomnianego pogromu by nie doszło...